Nu de herfst nadert is het stilaan tijd om nieuw werk van de Zweedse progressieve meesters Opeth voor te stellen. Zoals jullie weten heeft de band zich – enkel op nieuwe studioalbums – getransformeerd tot een progressieve outfit zonder Mikael’s rollende grunts. ‘In Cauda Venenum’ is wat dat betreft de passende opvolger van ‘Sorceress’ (2016).

Elk Opeth album is een ware ontdekkingsreis doorheen het muzikale universum van Åkerfeldt, dat zich ook nu uitbreidt in een weelderige verzameling vrij lange songs. Als extra hanteert de man bij deze zijn moedertaal, maar je kan kiezen uit een Zweedse of een Engelstalige versie. Bovenal blijft het Opeth signatuur bestaan: we kunnen ons geen betere dissonante gitaaruitvallen en magnifieke solo’s inbeelden, dit alles smeuïg op smaak gebracht met zalvende mellotron klanken.

Nu we toch in culinaire tradities beland zijn: Opeth mag nooit een bezoek aan een fastfoodketen worden, het is een avondvullende ervaring van langzaam opbouwen met voorgerecht (intro ‘Livets Trädgård’), een wirwar aan klanken met sfeervolle structuur (‘Hj]artat Vet Vad Handen Gör’) en momenten van bezinning tijdens het introspectieve ‘Minnets Yta’. Heel de verzameling waardevolle albums uit onze rockgeschiedenis vindt zijn neerslag in de uitgesponnen composities van de meester met zijn kundige muzikanten. Soms zijn de wendingen gedurfd en uitdagend, maar je krijgt nergens het gevoel dat er geëxperimenteerd wordt zonder doel. Vandaar dat de sterke melodieën van het jazzy ‘Banemannen’ en het meeslepende ‘Kontinuerlig Drift’ zich al beginnen te nestelen in ons achterhoofd. Zo nemen we graag het van weemoed vervulde toetje ‘Allting Tar Slut’ tot ons in de wetenschap dat we nog veel te ontdekken hebben op dit album, maar alle stukjes van de puzzel stilaan een meesterlijk geheel vormen. Deze rijkdom aan ideeën is een meesterwerk geworden dat muzikale grenzen overschrijdt. Gemaakt met niets anders dan absolute liefde voor muziek!