De mooie digipak doet niet vermoeden dat we hier te doen hebben met een DIY band, doch, Kurb Saatus heeft geen platenlabeldak boven z’n hoofd. Deze Nederlandse band heeft desalniettemin gezorgd voor een zeer aangename vormgeving van de fysieke versie van ‘The Withering’, en daar gaat mijn heroïsch verhaal… Het begeleidende briefje maakt gewag van een samenwerking met Doc-Records, een klein Nederlands label. Bij deze gaat de eer dus ook naar Doc-Records!

Buiten een gekke naam kiezen, hebben ze nog wel wat gekkigheid uitgehaald, zijnde pas in 2019, na een bestaan van 25 jaar, een debuutalbum afleveren. In 1995 was de eerste demo nochtans een feit, gevolgd door een split met Officium Triste, nog een single en een promo mini-cd in 2002, alvorens stil te vallen tot…nu.

Na een kort aanloopje krijgen we op ‘Twilight Grey’ de ware bedoelingen van deze Nederlandse heren te horen en dat is melodieuze death metal met een vrij hoog technisch gehalte brengen, in een melancholische setting, zonder melig te klinken. Gillend, maar elegant gitaarspel met veel leads, niet al te ingewikkelde, maar ongelooflijk accurate drumpatronen, waarbij gevoel altijd primeert boven snelheid, in combinatie met een ongelooflijke strot en een goed hoorbare bas. Even over die strot: ik hoop van harte dat Eric Buizert al die jaren wat met z’n zangtalent gedaan heeft, want wat hij hier laat horen is echt sterk. Een gesofisticeerde growl die perfect past bij deze niet al te extreme death metal. Van talent gesproken. Klassieke invloeden zat in de soms majestueuze solo’s en de mooie akoestische stukken verdienen hun plaats tussen de hardere partijen, terwijl de fijngevoelige melodieën, in bijvoorbeeld ‘Escapism’, je gehoor strelen, alvorens weer meegetrokken te worden in woeliger wateren. Tijdens sommige momenten doet dit me zelfs denken aan oude Paradise Lost, maar dan fijner afgelijnd. Sommige songs klinken ook meer uplifting dan ik verwacht had, zoals ‘The Withering’ en ‘Into Darkness’, een echte headbanger vind je in ‘Darkened Thoughts’ en in afsluiter ‘Of Sorrow Eternal’ het grootste ‘slow’ gevoel.

Retestrak uitgevoerd allemaal én met een kraakheldere productie. Het moge duidelijk zijn dat hier plezier aan beleefd werd. Dat gevoel heb ik toch. Een lust voor het oog (check het artwork, uitgevoerd door MiscreArt, maar eens) en het oor, vooral voor liefhebbers van melodieuze death metal, maar ook voor liefhebbers van minder extreme stijlen binnen het metal genre.