Het atmosferische black metal project Gràb werd in 2015 opgericht door Grànt met de intentie om black metal met de sfeer uit de jaren negentig te voorzien van poëtische teksten in het Beierse dialect en instrumenten zoals dulcimer uit de streek toe te voegen aan het zwartgeblakerde fundament. Het debuut ‘Zeitlang’ was in 2021 al een aangename kennismaking, gevolgd door een uniek concert op Prophecy Fest, maar met dit tweede wapenfeit ‘Kremess’ overtreft men alle verwachtingen.

Was gitarist Grain in het verleden de compositorische kracht der muziek op ‘Zeitlang’, dan blijkt Grànt nu in zee gegaan met Gnàst, oftewel Dan Capp, de vroegere gitarist van Winterfylleth en ook inventief bezig met uiteenlopende bands als Hammer Of The Gods en Wolcensmen (akoestisch).Vandaar dat akoestische gitaren veel meer aan bod komen op ‘Kremess’ dan voorheen en dat is positief. Ook niet te onderschatten naast de drijvende kracht Grànt en zijn teksten en intens ruwe vocale inbreng, zijn leden van Empyrium Markus Stock (producer en het aan dulcimer gewijde moment van contemplatie ‘Waldeinsamkeit’ is door Schwadorf geschreven) en Thomas Helm (vocaal). Al dit talent heeft zich optimaal ingezet, met een ravissant, pakkend album tot gevolg.

Black metal begon in de tweede helft van de jaren negentig gekruid te worden met genrevreemde elementen en instrumenten die verder gingen dan zwartgeblakerde heftigheid. Denk aan bands als Enslaved, Borknagar en In The Woods, maar ook outfits die zich door de plaatselijke charmes lieten inspireren (Negura Bunget, Sear Bliss, Wolves In The Throne Room). Zo doet Gràb dit met enige karakteristieken van Beieren.

De songs zijn meestal vrij lang, maar er zitten telkens een aantal wendingen in die maken dat je geboeid blijft luisteren tot de laatste noot. Neem om te beginnen ‘Waidler’ als voorbeeld. Aanvankelijk is er een pagan sfeer aanwezig, maar de gitaaruitbarsting met verschroeiende zang is authentieke black metal. Toch blijft de basis melodieus en is er ook plaats voor gesproken flarden vol mystiek. Het titelnummer is eerder slepend en geheimzinnig, de trage riffs zijn waarlijk verslavend. In dit stapvoets doorschrijdende nummer volgt later verkondigende zang die bijdraagt tot een akelig timbre. Strak gespeeld schiet ‘Kerkermoasta’ spoedig los, al wordt er duchtig gespeeld met diverse ritmes. Let op de piano die er even doorschemert. Zo heeft elke song wel verrassende momenten. ‘Im Hexnhoiz’ vangt aan met akoestische gitaar en gefluister en verwordt tot een epische track met mooie bijdragen van Peter Honsalek op viola en Komalé Akakpo op hammered dulcimer. Het eveneens over de acht minuten gaande ‘Vom Gråb Im Moos’ kan men zelfs catchy noemen bij momenten, dankzij de smooth rockende gitaren. Toch volgt later een acceleratie, maar die contrasteert mooi met het fluitspel van Johanna Rehm en Capp’s akoestische gitaar op het einde. Je merkt dat er veel te ontdekken is. Twee kortere songs vertegenwoordigen ‘hard en snel’ in ‘Deiseszeig’ en de rust van de natuur in de dulcimer song ‘Waldeinsamkeit’. Maar dan moet de apotheose nog komen. Het afsluitende ‘Dà Letzte Winter’ is een compleet epos waar een weemoedig triest timbre vanuit gaat. Tezelfdertijd is het meedogenloos, net als het onderwerp der tekst dat we in het interview openbaarden. Dit nummer gaat diep in ruwheid en schoonheid. Een vleugje Empyrium in intro en outro, een knappe gitaarsolo van Viktor Bullok (net zoals Grànt nu ex-Dark Fortress) en vooral emotionele gevoelens omgezet in veelzijdige muziek en zang. Wanneer de outro met dulcimer en synths weerklinkt, verstuift de wind de as terug tot sterrenstof… ‘Kremess’ katapulteert Gràb naar de galerij der groten en we kunnen enkel dankbaar zijn voor zoveel diepgang. Vergelijken met anderen is moeilijk, maar als ik een poging onderneem dan zit het er dik in dat fans van Empyrium, Winterfylleth en avontuurlijke black metal uit de jaren negentig hier ook versteld van gaan staan.