Wat Monolithe betreft moeten we jaren onder een steen – zeg maar een hele monoliet – geleefd hebben om deze band uit de Franse hoofdstad amper te kennen, want ‘Black Hole District’ is hun tiende album. Ze bestaan sinds 2001 en speelden eerst funeral doom, maar nu is dat erg welluidende doom/death metal geworden die niet al te zwaar op de maag ligt. Sterker nog, naarmate we ons meer en meer verdiepen in ‘Black Hole District’ ontwikkelen we een meer dan gemiddelde fascinatie voor de band.

Monolithe houdt van regelmaat en orde. Zo is het album gevuld met vijf lange tracks van tien minuten en daartussen telkens een interludium van één minuut. Op vorige albums was er telkens iets soortgelijks. Dit sluit in dit geval aan op het thema van de plaat. Want sommige dingen zijn anders aangepakt dan voorheen. Normaal is het gitarist Quentin Verdier die de muziek voorziet van ruwe growls, maar nu heeft men Frédéric Gervais erbij betrokken. Met zijn geheimzinnige narratief gesproken woorden en pakkende, weemoedige cleane zang speelt hij een erg grote rol op dit album. Het is een stap die we meteen toejuichen, want het biedt contrasten en mogelijkheden die de plaat juist zo goed maken. Dat is punt één qua nieuw initiatief.

Ten tweede is het verhaal in tech noir stijl hier erg belangrijk om de sfeer van de muziek te ondergaan en bevatten. ‘Black Hole District’ is geïnspireerd door de film ‘Blade Runner’ en films als ‘The Matrix’. De verteller leeft in een vervallen stad in een dystopische toekomst. De maan heeft haar baan verlaten en komt akelig dicht bij de aarde. Dat veroorzaakt geweldadige cataclysmen zoals overstromingen en aardbevingen. De mensen leven nu ’s nachts, omdat het overdag te heet is. De verteller is verward door een steeds terugkerende droom waarin een vrouw met lang zwart haar hem toespreekt. Hij kan zich echter niet herinneren wie zij is. Hij gaat op zoek naar haar en gaat een verboden zone in de stad binnen (genaamd ‘Black Hole District’). Hij gaat een gebouw binnen dat eigenlijk een androïdenfabriek is. Hij beseft dat hier allemaal klonen van mensen gemaakt worden, identiek. Zijn inbraak doet het alarm afgaan en in zijn verwarring ziet hij in een flits ook de vrouw uit zijn dromen tussen de werknemers. Hij gaat op de vlucht en tracht de stad te verlaten, achtervolgd door androïden die hem willen elimineren. Bij de stadsgrenzen wordt hij dodelijk geraakt. Tezelfdertijd vergaat de stad doordat de maan zo dichtbij nadert. Het is dramatisch hoe de verteller in de laatste lange track ‘Those Moments Lost In Time’ spreekt over hoe de maan alles verwoest en ook de mensheid (of wat er nog van over was) de vergetelheid instuurt. Dat is zeker (ook muzikaal) één van de hoogtepunten.

Muzikaal dan. Belangrijk om weten is dat de aangenaam klinken doom/death metal voorzien wordt van rijkelijk aanwezige keyboards. Het gebruik van de befaamde CS-80 synthesizer waarop Vangelis destijds de soundtrack van ‘Blade Runner’ speelde, wordt hier ook veel gebruikt. De intermezzo’s zijn dan ook erg filmisch. En de lange songs blijven melodieus. We hadden het al over de welgekomen afwisseling tussen ruwe en cleane zang, maar de basische gitaar riffs worden eveneens geornamenteerd met heel veel fraaie leads. De duister gesproken passages voegen een wezenlijk element toe aan de globale sfeer. Wil je een totaalervaring van muziek, film en drama met een vloeiend verloop, dan zit je bij de toch wel toegankelijke doom/death metal van Monolithe aan het goede adres.