Als je van doom metal houdt, is dit ongetwijfeld het debuut van het jaar. Het is bovendien speciale doom metal, op oude leest geschoeid met een eerlijke productie (mix en mastering Dennis Koehne), niet veel franje, maar een oprechte sereniteit en diepgang. Aiwaz was voor ons ook een totaal onbekende naam, maar vanaf we begonnen te luisteren, zijn we verkocht. Er is iets mee. Iets onvoorwaardelijk sober maar verheven, met een elegantie die diep doordringt in je ziel. Je moet al van goeden huize komen om dat te bereiken op een debuut. Want dat is ‘Darrkh… It Is!’, een debuut van twee Duitsers uit de omgeving van Dortmund.

Arkadius Kurek neemt de zang op zich en hij heeft ook de aansprekende teksten en het artwork gemaakt. De krak wat instrumenten betreft is ene Timo Maischatz. De eerste is ook zanger bij Wheel, maar dan niet die progressieve metal band, maar de Duitse doom metal band. Laten we van start gaan met het tien minuten lange titelnummer. Mooie cleane zang weerklinkt op een bedje van vier herhaalde noten en doom riffs, vandaar dat ik het woord ‘sober’ al gebruikte: dit album staat vol met relatief simpele maar effectieve vondsten. In een wereld waar ‘alles al eens gedaan is’ daar nog zo’n prachtige revelaties mee scheppen, dat is ware kunst en talent. De – uiteraard heel weemoedige – melodieën in het refrein zijn schitterend, een beetje monumentaal orgel, maar vooral een verfraaiing met cello op een manier waar Empyrium ook mee scoort. Na vier minuten zijn er ook even grunts, al zijn die eerder een samengaan van lage growls en screams. De cleane zang is echter zo verheven dat dit het leed ontstijgt en in pure schoonheid omtovert. Voeg er op het laatste nog een vleugje My Dying Bride power in de leads aan toe en we staan paf. En de mannen blijven verbazen en verrukken. ‘The Ghost That Once Was I’ heb ik viermaal achter elkaar gedraaid, het lijkt wel een testament van sombere periodes aan de rand van de afgrond, waarbij het elk moment fataal kan afgelopen zijn. Om je zo in te leven in die materie vraagt een hoge emotionele inlevingspolitiek en reken maar dat Arkadius daar geen probleem mee heeft. Wat een zuivere zang met poëtische teksten, aangevuld met getormenteerde fluisterpassages. De gitaarsolo is dan weer megavet.

Herkenbaarheid treedt vrij vlug op bij de songs, omdat dit duo in de refreinen een zekere catchiness weet te brengen. Ik zou dit album ook een zekere old school sfeer en klank willen aanmeten, daarom begrijp ik dat dit album 10/10 kreeg in het Duitse Deaf Forever, want daar houden ze van doom metal met pure hardrock/metal van vroeger. Met schier weinig noten in de gitaaraccenten weet Aiwaz ook in de volgende songs te ontroeren. Want dat is het, men ontroert je. Wanneer men zingt ‘spread my wings’ dan sta je ook daadwerkelijk op het punt van een hoge rots om te vliegen en al dit wereldse onheil achter jou te laten. Wat me vooral ook aantrekt is dat Aiwaz blijft verrassen, met bijvoorbeeld een soort blaasinstrument met lage toon uit hun toverbox in ‘When Judas Spins The Wheel’ ter vervanging van echte gitaarsolo’s, of in ‘Garden Of Despair’ weer vijf trage noten die het karkas van de song vormen. Dit album wordt gedragen door de magnifieke zuivere zang die als het ware wordt gedegusteerd en geproefd vooraleer verhalend gebracht te worden. Nu en dan is er sporadische harsh zang, maar dat is redelijk zeldzaam. Deze muziek zal fans van Solitude Aeturnus, While Heaven Wept, Isole, vroegere Anathema (‘Alternative 4’) en My Dying Bride aanspreken, terwijl het me ook aan de intensiteit van Draconian ten tijde van ‘Arcane Rain Fell’ doet denken (maar dan zonder de vrouwelijke zang). En dit is nog niet alles: dit blijkt een eerste deel van een trilogie te zijn en laat dat nu goed nieuws zijn! Wat een debuut!