Wat zou jij met 11 dagen volledige toewijding en focus doen? Als je deze vraag aan Devin Townsend stelt, schrijft hij een nummer per dag en smeedt hij hiermee zijn 28ste release. Met ‘Powernerd’ zet de plaat Devinesque herkenbaar in, vooral op productioneel niveau. Het nummer daagt zeker uit naar wat nog volgt, maar springt er niet helemaal uit, zoals we dat Townsend gewend zijn.. De moodswing die ‘Falling Apart’ biedt, zet de reis duidelijker in. De middle off the road opening maakt plaats voor een epische track die op 2:45 zelfs even bruut wordt. De vocale arrangementen zijn, zoals we van Devin gewend zijn, krachtig, melodieus en eigen.

Dan de eerste track die eruit echt springt, ‘Knuckledragger’,  is zo´n track die het gaspedaal van de auto bijna vanzelf naar beneden duwt. De stuwende track rockt met gelaagde samples, keyboards en verrassende  intermezzo´s (percussie en blaasinstrument). Het gaspedaal wordt met ‘Gratitude’ weer losgelaten. Het nummer zou zo het rustigere zusje van ‘Spirits Will Collide’ kunnen zijn. Melodie, noisy rock en emotie zijn de pijlers die de plaat tot nu toe dragen. Eigenlijk zijn het de vertrouwde elementen die Townsend als uitgangspunt heeft gebruikt. Een kort atmosferische track in de gestalte van ‘Dreams Of Light’, gaat over in ‘Ubelia’. Grotesque gitaren kondigen, abrupt, een  ballad gedragen vervolg aan. De gitaren komen gelukkig af en toe effectief terug om je even wakker te schudden. Vocaal erg sterk, overigens.

Op ‘Jainism’ gaan de schuiven iets verder open, afgewisseld door rustigere passages, waar een goed gespeelde maatvoering de muziek sterk benadrukt. ‘Younger Lover’ heeft een beetje dezelfde feel zoals bij ‘Gratitude’ al werd aangehaald. De parallellen vind je vooral in de opbouw en afwisseling. En Devin Townsend is de onmiskenbare leading partij op deze track, met zijn breed getalenteerde stemgeluid. De sfeer en het tempo van voorgaande track wordt sompig voortgezet door ‘Glacier’. Qua sound dekt deze titel de lading aardig. Het is de eerste track die niet echt episch “open” gaat, maar meer in de schaduw blijft. En toch een verfrissende move.

‘Goodbye’ is nog niet helemaal goodbye, het één-na-laatste nummer van ‘Powernerd’, gooit het roer weer compleet om door wel weer “open” te gaan. ‘Goodbye’ klinkt sympathiek en is een stralend lichtpunt richting het einde van de schijf. Na een outro van zo’n 2 minuten zijn we wel klaar voor koffie… en meteen aanbeland bij ‘Ruby Quaker’, de absolute outcast op ‘Powernerd’. Het nummer begint als een akoestisch Beatlesque niemendalletje, om vervolgens op te bouwen richting iets wat bijna wel door Little Richard geïnspireerd moet zijn. Het blast intermezzo mag een geniale brug genoemd worden. Erg ‘Ziltoid’, erg lekker. Zin in koffie!

De algemene gelaagdheid, die herkenbaar aanwezig is, past geweldig bij de epische momenten op ‘Powernerd’. Over het algemeen is plaat best rustig, maar hij weet je vast te houden door goed geplaatste muzikale verrassingen, in de typische stijl van Townsend. Muzikaal en vocaal valt er weinig tot niks  aan te merken op de 11 tracks, al komen bepaalde gedeeltes wel erg bekend voor van voorgaande releases. Maakt dat uit? Ik denk van niet. Dit is een plaat waar de fans van zullen smullen en nieuwe fans kunnen kennismaken met de muzikale wervelwind genaamd,  Devin Townsend. En dan nu die koffie!