Wie had ooit gedacht dat Myles Kennedy nog z’n bezige en succesvolle artiest zou worden toen we eind jaren negentig in volle grunge periode de cd’s ‘FallOut’ en ‘Second Skin’ van The Mayfield Four kochten? Het kan verkeren zei Bredero. De man heeft nu eenmaal een fantastische stem en ook als gitarist raakt hij de juiste snaar om je mee te voeren in zijn (droom)wereld. We kennen Kennedy nu vooral als zanger/gitarist bij Alter Bridge en als zanger bij Slash. Maar daarnaast werkt hij aan een solocarrière. In 2017 bracht hij het debuut ‘Year Of The Tiger’ uit, in 2021 was iedereen nog meer onder de indruk van de schoonheid en diepgang op het introspectieve ‘The Ides Of March’. Als soloartiest koos hij aanvankelijk voor een kalmere singer-songwriter stijl dan voor zijn andere bands.

Op dit derde soloalbum – het is wel een trio, want bassist Tim Tournier en drummer Zia Udin zijn eveneens essentieel – is die stijl anders. Het is een stevige rockplaat van een powertrio en leunt zo meer aan bij de sound van Myles’ andere bands. Daar is overigens totaal geen bezwaar tegen, want de tien compacte, maar intense songs zijn pareltjes om te leren kennen en je alsnog in de autobiografische teksten van de artiest te verdiepen. Of je het nu wenst of niet, je wordt meegezogen in ’s mans bedachtzame contemplaties over het leven. Zo is het voor iedereen herkenbaar en pakkend.

Het titelnummer opent met wilde gitaren en de toffe, steeds ietwat lijzige zang van Kennedy. Er wordt vurig gemusiceerd en meteen toont Myles wat een stergitarist hij is met vaardige solo’s. Eén van de singles, ‘Say What You Will’ heeft een vervormd groove karakter, vet en zwaar. Eerder verhalend gaat het eraan toe in ‘Mr. Downside’. ‘Miss You When You’re Gone’ gaat over de vergankelijkheid van het leven met een sprenkeltje weemoed. Die melancholie geeft ons in de volgende twee songs erg mooie momenten. ‘Behind The Veil’ trekt meteen de aandacht met zijn bluesachtige gitaarklanken en gevoelige zang. Het zwelt aan tot rocksong, maar de tekst verhaalt over de eenzaamheid van een rockster op weg naar het volgende concert en is bijzonder mooi. Ook een beetje blues én een sterk refrein in ‘Saving Face’. Let op die vervormde moerasachtige bastonen. Het album heeft een erg gloedvolle, warme klank en dat is wederom mede het resultaat van producer Michael ‘Elvis’ Baskette en zijn Studio Barbarosa in Florida waar de heren kind aan huis zijn. Nog een tragere song waar weemoed uit straalt is ‘Eternal Lullaby’. Smooth rockend en uptempo volgt ‘Nothing More To Gain’, terwijl het er in ‘Dead To Rights’ hoekig en stevig aan toe gaat met vurige solo’s. In de laatste track ‘How The Story Ends’ zijn er weer erg mooie contemplatieve momenten en barst ook de solo van emoties. Zo weet Myles ons zowel als rocker als in beschouwende songs een korf vol nieuwe songs van hoge kwaliteit aan te bieden. Dit derde soloalbum is een verrassende verzameling rocksongs met pit, openhartige teksten en heel wat groove. Binnenkort live te bekijken in Nederland!