Het Kravaalbos is een klein maar relatief ongerept bos tussen Aalst en Brussel. Het is een restant van het oerbos dat in de Romeinse tijd grote delen van België bedekte. Het bos is zowel de naamgever als inspiratiebron voor de Belgische blackmetal band Krvl (uit te spreken als Kravaal).

Zoveel als we weten over het woud waarnaar deze band is genoemd, zo weinig is bekend over de band zelf. Is het zo’n typische eenmans black metal outfit of gaat het hier om een volwaardige band? Videoclips op Youtube en het schaarse fotomateriaal doen vermoeden dat Krvl een trio is, maar zeker is dat allerminst. Waarom lopen al die (post) black metal bands tegenwoordig maar anoniem te zijn in donkere habijten met grote kappen? Wat is dat toch met al die geheimzinnigheid? Zijn er links met andere bands? Geen idee. Wel is bekend dat op ‘Donkere Paden’, het tweede album van Krvl, twee illustere gasten hun medewerking verlenen. Shazzulah, de zangeres en thereminbespeelster van Wolvennest komt langs, net als H. van Oerheks. Dat is interessant, want er lijken best wel wat lijntjes te lopen van Oerheks naar Krvl. Beiden kiezen voor het Nederlands en laten zich inspireren door de regionale geschiedenis en natuur.  

Een afdaling in een peilloze diepte, een reis door wanhoop, verlatenheid, leegte en weinig hoop. Zo omschrijft Krvl ‘Donkere Paden’. Tja… ook al is het album daar door geïnspireerd, het is een beetje cliché op cliché stapelen. Het beschrijft zo’n beetje elke moderne black metal plaat, blackgaze, post of retro black metal. Snel vergeten dus, deze dooddoeners. De songteksten zijn in het Nederlands, maar de muziek en zangstijl maken dat in eerste instantie slechts flarden van de teksten binnenkomen en het lastig is na te gaan of het echt zo’n duister tranendal is. Het draagt, bedoeld of niet, bij aan de mysterieuze sfeer die rond ‘Donkere Paden’ hangt.

Zoals eigenlijk altijd moet je black metal eerst en vooral beoordelen op de muziek en als je dat doet dan valt op dat Krvl sterk aansluit bij de golf van Nederlandse black metal bands. Zo zeer zelfs dat het af en toe lastig is om te horen hoe en waar Krvl nu anders is. Met wat goede wil is Krvl een soort van Panopticon van de lage landen te noemen. Toch heeft de band ook wel iets eigens, wat vooral te vinden is in de momenten van melancholieke verstilling die in elk nummer terugkomen en de bijzondere, vaak wat abrupte afsluiting van de songs. Maar al te vaak valt het in een keer stil, alsof de stroom is uitgevallen. Apart. Dit soort schoonheidsfoutjes niet meegerekend is ‘Donkere Paden’ een Nederlandstalig black metal album dat niet teleurstelt, maar ook niet direct Krvl naar de top in het genre katapulteert. Voer voor de echte liefhebbers.