In enkele jaren tijd zijn ze van ‘kids’ naar ‘teenagers’ geëvolueerd, als we afgaan op de titels van hun albums. Nestor is een Zweedse band die in 2021 debuteerde bij Napalm met ‘Kids In A Ghost Town’ en daar komt nu een tweede album ‘Teenage Rebel’ bij. De liefde voor hardrock/AOR uit de jaren tachtig staat centraal. De vijf heren waren zelf pubers in die periode en in 1989 deden ze al eens een poging om het waar te maken als band, maar die viel uiteen toen ze allemaal gezinnen begonnen te stichten. Vanaf 2021 kwam er schot in de zaak en dat was mede te danken aan succes op sociale media en streamingsdiensten. Maar de band heeft intussen ook al support gespeeld in Zweden toen daar artiesten als Alice Cooper, Def Leppard, Europe en zelfs Kiss langskwamen.

Zelf zijn ze het meest beïnvloed door Bon Jovi, Aeromsith, Journey en Foreigner. Voeg daar gerust Toto aan toe. Er zijn enkele voorwaarden verbonden aan succes bij zulke bands. Vereiste nummer 1 is een goede, liefst charismatische zanger. Dat is al raak, want Tobias Gustavsson combineert een charmante verschijning met een kanjer van een stem. Tweede vereiste is goede muzikanten. Met gitarist Jonny Wemmenstedt hebben ze een goudhaantje in huis. Machtige solo’s vuurt hij op ons af en vol emoties speelt hij in de tragere songs. Alles wordt melodieus maar vurig ondersteund door toetsenist Martin Frejinger. Tot slot is er de ritmesectie en daar valt ook niets op aan te merken. Punt drie van onze aandacht zijn de composities. Weer bingo! Vlotte songs met schwung, voldoende afwisseling en meeslepende zanglijnen waarbij de teksten een gevoel van weemoed naar die jaren tachtig en de jeugd in het algemeen zullen opwekken. Hier wordt je gewoon erg goed geluimd van en dat was ook de bedoeling. Het album gaat van start met een intro waarin we een tekst horen van de Deense stemactrice Freya Miller. Het kan geen toeval zijn dat zij zich uitspreekt over de val van de Berlijnse muur, een ingrijpende gebeurtenis uit… de jaren tachtig. Heel mooi sluit het rockende ‘We Come Alive’ daar bij aan (met ditmaal een mannelijke gesproken quote). De songs zijn energiek en vlot rockend, uitzonderingen zijn er tijdens het kalmere ‘Last To Know’, ‘The One That Got Away’ (spannend begin met percussie en huilende gitaarsolo) en de afsluiter ‘Daughter’. Het moet niet altijd vernieuwend zijn, het mag ook al eens tot het besef leiden dat we op velerlei vlak al verwend zijn met verschillende stijlen in ons geliefde metalen genre en als dat dan op zo’n voortreffelijke manier gedaan wordt als Nestor dit doet, dan bezorgt dit ons daadwerkelijk een fijne tijd. Hou je van The Night Flight Orchestra, dan is dit ook een vitaminepil. Echt een band voor Sweden Rock festival trouwens, dachten wij zo. En waar speelden ze op 6 juni? Juist.