Inner Sanctum is een Duitse death metal band die al sinds 2004 bestaat. Hoewel de groep tussen 2006 en 2016 drie albums in eigen beheer op de markt bracht is het nooit door een maatschappij opgepikt. Album nummer vier, ‘The Great Odd Ones’ wordt dan ook opnieuw door de band zelf uitgebracht.

Dat doorzettingsvermogen is natuurlijk te prijzen. Vooral omdat (of misschien wel juist doordat) die vastberadenheid een prima vierde album heeft opgeleverd. ‘The Great Odd Ones’ is een conceptalbum dat handelt over zeegoden. Dat zal allemaal best maar met een zanger als Nikolai Kahle, een prima brulboei overigens, is daar natuurlijk geen moer van te volgen.

In dit genre is dat natuurlijk helemaal niet erg. Inner Sanctum maakt wat men noemt melodieuze death metal; zwaar en vol grunts maar toch muzikaal en als luisteraar goed te volgen door prettig uitgevoerde tempowisselingen, fijne swingende stukken en slimme hooks. Om het concept luister bij te zetten is er hier en daar gebruik gemaakt van korte gesproken fragmenten. In opener ‘Era Of The Idols’ komen alle bovengenoemde elementen goed tot zijn recht. In ruim vier minuten levert Inner Sanctum meteen even een visitekaartje af.

De andere acht tracks zitten allemaal rond de vijf minuten met uitzondering van ‘Godfisher’ dat ruim zes minuten klokt en daarmee het langste nummer op de plaat is. Geen ellenlange epossen dus op dit album. De band houdt het aanbod relatief kort en krachtig. Het tempo is op de meeste nummers wel hetzelfde en dat gaat op termijn wel wat vervelen. Afwisseling is troef al zit de afwisseling vooral binnen de kaders van de nummers zelf. ‘Thalassophobia’ onderscheidt zich iets van de rest van de tracks door het gebruik van cleane gitaren in het intro maar gaat daarna in hetzelfde tempo door als de vijf voorgaande nummers. Op ‘Nautopsy’ zijn de vocalen van Clara Held te horen, in het dagelijks leven violiste bij The Privateer, ook uit Duitsland. Geen zoetsappige zang overigens want Clara doet qua strot niet onder voor Kahle zelf.

Het eerder genoemde ‘Godfisher’ heeft een heerlijke “hook” en swingt als de spreekwoordelijke tiet. Dat mag ik tegenwoordig zeker niet meer zeggen? Ik doe het toch. In afsluiter ‘Those Who Never Sleep’ wordt het, compleet met blastbeats, nog even flink van beukenstein. De productie van ‘The Great Odd Ones’ is dik in orde, zeker voor een eigen beheer product waarvoor doorgaans geen miljoenenbudget beschikbaar is. Ik vind het eigenlijk onbegrijpelijk dat een band vol kwaliteit als Inner Sanctum (de band wordt gecompleteerd door de gitaristen Christian Brand en Eric Tobian, bassist Johannes Ambs en drummer Julian Kleber, stuk voor stuk uitstekende muzikanten) nog steeds ongetekend rond loopt. Dat kan een keuze van de heren zelf zijn natuurlijk. Hoe dan ook, wanneer (melo-)death je ding is, zeker even gaan luisteren.