Om 21.00 uur is het zover, de drie mannen van Prong verschijnen op het podium en trappen genadeloos strak en vet af met ‘Unconditional’ (inderdaad, niet van ‘Cleasing’ maar van ‘Prove You Wrong’) wat wordt gevolgd door het al evenzo strakke ‘Lost And Found’. Natuurlijk is dat strakke, bijna machinale totaalgeluid het meest kenmerkend voor Prong, maar toch ben ik elke keer weer verbaasd over hoe strak en feilloos ze dat elke keer weer neerzetten tijdens hun live optredens. Tommy Victor is gewoon een erg goede gitarist die bijna zonder inspanning de meest geweldige bleeps and peeps uit zijn gitaar perst. Drummer Aaron Rossi – alweer jaren bij de band – is letterlijk en figuurlijk een zwaargewicht achter de drumkit. Mijn hemel wat zit die man genadeloos te hakken. Bassist Jason is degene die het zwaar groovende fundament neerlegt onder fijne riffs als in ‘Beg To Differ’ (blijft klassieke track), ‘Cut-Rate’ en het knallende ‘For Dear Life’. De subs draaien overuren in de Cacaofabriek want Prong knalt erg zwaar en log uit de speakers vanavond. Er ontstaat een fijne pit voor het podium en mensen worden door Victor aangemoedigd daarin plaats te nemen, bijvoorbeeld in het harde, uptempo monster ‘Another Wordly Device’. En de zaal gaat vervolgens helemaal uit zijn plaat als de band achter elkaar de groove-monsters ‘Who’s Fist Is This Anyway’ en ‘Snap Your Fingers Snap Your Neck’ uitstrooit over de Cacaofabriek. De band verlaat dan even het podium en komt voor één song terug. Dat is verrassend genoeg het openingsnummer van ‘Zero Days’, het heerlijk voorbijrazende ‘However It May End’, een meer dan waardige afsluiter van een opnieuw steengoed optreden van deze uitstekende band. Prong, graag tot de volgende afspraak!