Over de vraag wat nu juist de eerste black metal band ooit was, is er al menig discussie gevoerd en zijn er hechte vriendschappen gesneuveld, maar als ik nu zeg dat dat de Noorse groep ‘666’ was, verklaar je me minstens gek of sla je me de kop in als je me tegenkomt. Toch is het dat wat men beweert over deze in 1982 ontstane band. 666 werd opgericht in Tromsø door Alfen Krogseth en Knut Nilsen, die de punkgroep Norgez Bank verlieten omdat die muzikaal de verkeerde richting uit ging. Een lang leven was de band echter niet gegund, want zonder ooit een studio aan de binnenkant gezien te hebben, hield 666 er in 1983 mee op. Het gebrek aan studio-materiaal en het uitbrengen van drie cd’s met oude live optredens door No Noise Reduction Records in beperkte oplages van 200 exemplaren per titel versterkte de cultstatus van de band aanzienlijk. Nu vond Nuclear War Now! Productions het hoog tijd om een compilatie van deze live opnames op vinyl uit te brengen onder de toepasselijke titel ‘666’.

De legende wil dat de band, zwaar beïnvloed door Motörhead en Venom, een heus black metal imago had wanneer men live speelde. Van vuurwerk, tot emmers bloed en een groot omgekeerd kruis: het zou allemaal aanwezig geweest zijn op het podium en dat in combinatie met de bandnaam en songtitels als ‘Lucifer’ doen vermoeden dat daar de reden zit van hun zogezegde ’pioniersrol’. Als we echter eerlijk zijn is het namelijk een doordeweeks, matig uitgevoerde portie heavy metal met een punkerige ondertoon en wat satanische teksten die we voorgeschoteld krijgen. Black ’n roll avant la lettre misschien, met invloeden van inderdaad Motörhead, maar ook van The Misfits, The Stooges, Sham 69 en hier en daar zelfs duidelijk van AC/DC. Alles is down tempo en nergens geeft men de indruk echt heavy uit de hoek te willen komen, terwijl de vocalen doen denken aan een knetterzatte versie van Arno Hintjens van T.C. Matic. Je kan je waarschijnlijk zo voorstellen hoe amateuristische live-opnames uit de jaren ’80 klinken, en als je dan weet dat het hier een middelmatige band betreft met weinig middelen, weet je ook wel dat het geluid rauw en onverzorgd is. In ‘Lucifer valt de gitaarsolo in het water, maar het gebeurt vaker dat er instrumenten wegvallen en de mix ronduit slecht is. Onverzorgd is ook het spel van de band. Zo zijn er meermaals fouten te horen qua timing en wordt er vaker dan ik leuk vind, vals gespeeld. Zal ook wel een beetje de bedoeling zijn allemaal om wat rommelig en anarchistisch over te komen, maar heel veel heeft het toch niet om het lijf. Gitaarriffs als deze werden al gespeeld in de jaren ’60 en worden dezer dagen met gemak door driejarigen op Youtube gepleurd. De hele handel is op een half uur opgesoupeerd en van de twaalf nummers komen er vier nummers twee maal voor, namelijk ‘’666’, ‘Ledera’, ‘Smerten’ en ‘Alkohol’, waardoor je feitelijk maar acht verschillende songs krijgt.

Dan komen we uiteindelijk uit  bij het antwoord op de vraag van een vriend of dit zo relevant is als men doet uitschijnen. Nou, wat mij betreft niet. Ik kende de band niet, wat op zich niet zoveel hoeft te betekenen, maar toch, met dertig jaar extreme metal op de teller had ik er toch minstens van gehoord moeten hebben als het werkelijk iets bijzonders was. Wereldberoemd en met een cultstatus in Noorwegen vermoed ik, maar veel verder kan het toch niet reiken. Nu kan ik best wel luisteren naar dit soort harde rock en ik ben genoeg bekend met het slechte geluid van oude demo’s en door bootleg LP’s af te spelen op goedkoop, aftands materiaal, maar er zijn toch relevantere bands uit die periode of vlak daarna te vinden. Voor puristen, schattenzoekers en verzamelaars van oude brol misschien essentieel, maar anderen moeten dit echt niet hebben.