1 CD, 2 meningen: The Tea Party – Blood Mooon Rising
“De euforie voor het comebackalbum ‘The Ocean At The End’ wordt hier niet geëvenaard, maar deze verzameling compacte songs staat nog altijd op een apart, torenhoog niveau dat we enkel kunnen omschrijven als The Tea Party.””
Er zijn van die bands die het journaille weten te verenigen. Onze Vera en Erik, beiden fijnproevers met een bijzonder brede smaak, meldden zich allebei om de urgentie van de nieuwe plaat ‘Blood Moon Rising’ (InsideOut Music) van het Canadese The Tea Party kenbaar te maken en we laten ze dan ook beiden aan het woord. Ieder van hen zeer enthousiast, maar elk met een eigen invalshoek en voldoende reden voor iedere lezer, ook misschien als niet directe liefhebber van hardrock, om eens te gaan kijken hoe bijzonder deze band nou echt is. Vera en Erik leiden je beleving alvast in. Ladies first.
Vera Matthijssens & Erik Boter Ι 3 december 2021
Vera:
Men noemt het wel eens ‘retrorock’, maar The Tea Party is altijd een klasse apart geweest. Kort door de bocht distilleerden ze uit bronstige Led Zeppelin invloeden hun stijl met licht psychedelische en oriëntaalse toets, terwijl frontman Jeff Martin een sensuele stem heeft die te vergelijken valt met Jim Morrison (The Doors). Temidden van de grunge boom trokken albums als ‘Splendor Solis’ en ‘The Edges Of Twilight’ de aandacht met groot succes tot gevolg. In 2004 was ‘Seven Circles’ voorlopig het laatste album, want de drie leden gingen ieder hun eigen weg.
Toch is het goed gekomen, want in 2012 was de band – waarvan Jeff Martin nu in Australië woont en de anderen in Canada – terug live te zien op diverse podia en het comebackalbum ‘The Ocean At The End’ deed ons in 2014 wederom naar superlatieven grijpen, want het trio was de magie nog niet verloren. Het heeft weer even geduurd, maar nu is er nieuw werk op ‘Blood Moon Rising’. Het bevat elf tracks die in de loop van vijf jaar zijn opgenomen in Canada en Australië, waaronder de EP ‘Black River’ die eerder in de VS in eigen beheer werd uitgebracht. Die werd aangevuld met nieuwe nummers en zo kunnen we genieten van de typische sound van de band, nu eens flink rockend, dan weer introspectief met kippenvelverwekkende momenten.
Met ‘Black River’ is er alvast een stevige binnenkomer. De zware gitaren en sensuele stem plaatsen ons meteen in een tijdloos universum waar het goed toeven is en deze indruk wordt versterkt met het bluesy rockende ‘Way Way Down’ waarin mondharmonica opduikt en de ruige rock doorspekt wordt met oosters raffinement. Er staan heel wat kalme songs op ‘Blood Moon Rising’ en het relaxte ‘Sunshower’ (met vurige solo toch), het breekbaar verhalende ‘So Careless’ en het rustige ‘Our Love’ zijn daar goede voorbeelden van. Zware riffs (een beetje ‘You Really Got Me’ achtig) kondigen zich weer aan in ‘Hole In My Heart’, terwijl ‘Shelter’ onze persoonlijke, sensitieve favoriet is. Prachtig! We hadden het al over Led Zeppelin invloeden en die zijn ook te horen in het uptempo ‘Summertime’. Om dat nog eens kracht bij te zetten gooit men er een cover van Led Zeppelin tegenaan. Ja, ‘Out On The Tiles’ gaat erin als gesneden koek, dat spreekt voor zich. Het reguliere album eindigt met het vredige ‘The Beautiful’ en een prachtige ballade als eerbetoon aan een verloren makker (‘Blood Moon Rising (Wattsy’s Song)’. Het begin doet me erg denken aan ‘Wild Horses’ van The Rolling Stones, maar het wordt al dra een kippenvelverwekkend nummer, eens te meer.
Op de digipak cd staat drie bonustracks (ook digitaal). Dat zijn twee covers waarbij de band teruggrijpt naar het new wave tijdperk, terwijl er tekstueel een hint is naar het coronatijdperk. Het betreft covers met een persoonlijke insteek van ‘Isolation’ (Joy Division) en ‘Everyday Is Like Sunday’ (Morrissey). Tot slot krijg je nog een akoestische live versie van ‘Way Way Down’. Besluit: de euforie voor het comebackalbum ‘The Ocean At The End’ wordt hier niet geëvenaard, maar deze verzameling compacte songs staat nog altijd op een apart, torenhoog niveau dat we enkel kunnen omschrijven als The Tea Party.
Erik:
The Tea Party is een band die mij altijd na aan het hart heeft gelegen. Het Canadese trio wist op geniale wijze invloeden van Led Zeppelin en The Doors te mengen met oosters klinkende melodieën en melancholische teksten. De band bestaat al sinds 1990, met uitzondering van een forse pauze tussen 2004 en 2011, toen de groep uit elkaar lag.
Het debuut ‘The Tea Party’ kwam in 1991 nog uit op het piepkleine Eternal Discs label, maar vanaf ‘Splendor Solis’ van twee jaar later stond The Tea Party onder contract bij het grote EMI Records. Het hoogtepunt in de catalogus van de band is het uit 1995 stammende ‘The Edges of Twilight’ waarmee The Tea Party ook potten (of potjes) begon te breken in Europa, Australië en in iets mindere mate in Amerika. Op dit album kwam de stijl van de groep tot wasdom maar werden ook akoestische uitstapjes niet geschuwd. Het is een prachtig en evenwichtig geheel dat ik iedereen kan aanbevelen die nog nooit iets van de band heeft gehoord.
Op ‘Transmission’ uit 1997 werden elektronische invloeden in de muziek toegelaten. Het leverde een verfrissende verandering in stijl op. Met de release van ‘Triptych’ (1999) en ‘The Interzone Mantras’ (2001) richtte de band zich meer op Europa en waren de Canadezen regelmatig in Nederland te zien. Dat was meteen de laatste keer want met ‘Seven Circles’ maakten bandbaas Jeff Martin (gitaar/zang), bassist Stuart Chatwood en drummer Jeff Burrows een ommezwaai naar een commerciëler geluid om daarmee de U.S.A. te veroveren. Die poging, overigens met behulp van meesterproducer Bob Rock, mislukte en The Tea Party viel uit elkaar. Jeff Martin verhuisde van Canada naar Australië, maakte een aantal prettige soloplaten en toerde af en toe ook in Europa.
Sinds 2011 is The Tea Party echter weer bij elkaar. In eerste instantie werd er alleen een toernee gedaan in thuislanden Canada en Australië (hiervan verscheen in 2012 de live plaat ‘Live from Australia – The Reformation Tour’) en in 2014 verscheen het (tot nu toe) laatste studioalbum: ‘The Ocean at the End’.
Sinds de reünie richt de band zich uitsluitend op de Canadese en Australische markt. Logisch, want in deze landen zijn ze het meest succesvol, zowel qua plaatverkoop als bezoekersaantallen bij concerten. Kwam ‘The Ocean at the End’ nog wereldwijd uit, de EP ‘Black River’ (2019) werd alleen in Canada uitgebracht. Fans in Europa hadden het nakijken en konden de plak vinyl alleen via dure importkanalen bemachtigen.
Blijkbaar heeft de band zich in de tussentijd bedacht want het nieuwe album ‘Blood Moon Rising’ wordt weer alleen in Europa uitgebracht. Het bevat de ‘Black River’ EP, aangevuld met een aantal los opgenomen nieuwe tracks en een paar covers. ‘Blood Moon Rising’ is dus eigenlijk niet het langverwachte nieuwe studioalbum van The Tea Party maar een compilatie met deels eerder uitgebracht materiaal.
En dat is nou juist de makke van dit album: het is geen homogeen geheel. Voor de nummers die eerder verschenen op de EP verwijs ik graag naar de review ervan van twee jaar terug: https://arrowlordsofmetal.nl/the-tea-party-black-river/. De LP is aangevuld met vijf nummers (op de vinyl versie) of acht (op de compact disc). ‘Sunshower’, ‘Our Love’, ‘Hole in my Heart’, ‘Summertime’ en ‘The Beautiful’ zijn allemaal originals. Hiervan vallen vooral ‘Our Love’ (een bloedmooie akoestische semiballad) en het vrolijke ‘Summertime’ in positieve zin op. ‘The Beautiful’ is en mooie en liefdevolle ode van Martin aan zijn echtgenote. Ook nu valt de overeenkomst op tussen Martin’s stem en die van Jim Morrison (The Doors) in zijn latere jaren. Jeff Martin heeft zelf een ongelooflijke hekel aan die vergelijking omdat hij helemaal geen Doors fan is, maar luister zelf maar eens. Er zou geen betere zanger van een Doors tributeband zijn als Jeff Martin van The Tea Party. Dat is een compliment, laat ik daar duidelijk over zijn.
De CD versie van ‘Bloodmoon Rising’ kent dus nog drie extra tracks; ‘Isolation’ (een erg goed gelukte cover van Joy Division), ‘Everyday is like Sunday’ (een cover van Morrisey) en een live versie van ‘Way Way Down’. Wanneer je het album op vinyl aanschaft, krijg je het CD’tje er gratis bij van Inside Out. Waar voor je geld dus! En voor The Tea Party fans die alles van de band verzamelen: de vijf extra tracks worden speciaal voor de Canadese markt op een aparte EP gezet met de titel ‘Sunshower’. Ga maar vast sparen!
‘Bloodmoon Rising’ is niet het ijzersterke comeback album waar ik op hoopte, maar wel een compilatie van ijzersterke songs van een band die nog lang niet uitgeblust is. Nu het vizier van de groep weer op Europa is gericht met de release van dit album, is mijn hoop op een Europese tour weer aangewakkerd. De tijd zal leren of Europa, na jaren door de band genegeerd te zijn, weer klaar is voor The Tea Party.
Social media