Veel te laat komen we bij de ingang van het festivalterrein aan. Whiteboy Waysted had ik een eerdere editie al eens mogen aanschouwen (en destijds inmiddels veel gedraaid vinyl van aangeschaft). Deze had ik dus al eens gezien, maar had ik graag nog eens willen meemaken. Roundabouts en Seven Thirty had ik echter wel heel graag willen meepikken; mijn “huiswerk” had aangetoond dat dit voor ondergetekende erg interessant zou kunnen zijn. Misschien kunnen we nog een staartje van Beuk meekrijgen? Tijdens een klein oponthoud bij de ingang (onduidelijkheid over pers/gastenlijst) horen we de laatste restjes van hun set. Gelukkig zijn de mensen van de organisatie erg behulpzaam en we komen toch binnen, op tijd voor Raven; let the party begin!

De gebroeders Gallagher van Raven vieren hun vijftig(!)jarig bestaan, en ook al kleden de lederen broeken en hemdjes/hesjes niet meer zo strak af, de muziek is nog zeker strak en hard. Het vakmanschap en de spelvreugde spatten van het podium! Mark (gitaar) en John (bas en zang), beiden met een ontwapenende blijdschap, inclusief pretoogjes en gekke bekken, gaan vol gas voor het publiek in Deest. De solide drums van Mike Heller bieden een goede basis voor de wilde escapades van de gebroeders, tegen de achtergrond van een bijna podium vullende, passende backdrop. John zijn bas-spel is nog steeds zeer efficiënt, en dankzij de headset-microfoon heeft hij alle vrijheid om al spelend over het hele podium te banjeren. De strakkebroekenpassages zijn misschien niet helemaal zoals het hoort, maar in het totaalplaatje is dat nergens storend. Klassiekers als ‘Hell Patrol’, ‘Rock Until You Drop’, ‘Faster Than The Speed Of Light’, ‘On And On’ en afsluiter ‘Chain Saw’ doen het natuurlijk erg goed, maar ook nummers van hun laatste album ‘All Hell’s Breaking Loose’ zoals het titelnummer en ‘Turn Of The Screw’ gaan er ook best lekker in. Ook de ingepaste medley (“Do you want it heavy?”) van Black Sabbath, Judas Priest en UFO nummers was trouwens zeer geslaagd; een waar feestje!

Op naar het buitenpodium, alwaar de mij tot nu toe onbekende Hilltop Howlers al aan hun set begonnen is. Toch zijn enkele bandleden zeker bekend bij me uit enkele vorige bands; Automatic Sam, Bloody Honkies en Jovink. De rootsmix van blues, country, blue grass en southern rock klinkt als de spreekwoordelijke klok en swingt helemaal de pan uit. De charismatische frontman/zanger Lawrence Mul heeft buiten een zeer goed gesmeerde strot, ook soepele heupen en hij geeft het goede voorbeeld. Natuurlijk zijn de dames voor het podium al snel in de dansmodus, maar ik heb nog niet vaak zoveel stoer ogende mannen met lange haren (en vaak meerdere biertjes in de hand) ook naar de swingstand zien schakelen; dit is weer dik feest! Muzikaal konden trouwens ook toetsenist Geo Wassink en het samenspel tussen gitarist Pieter Holkenborg en bassist Joep Lankveld diepe indruk maken. Hendrik Jan Lovink (gitaar) en Daan Boers (drums) deden natuurlijk ook hun duit in het zakje. Een erg verrassende, kundige en aanstekelijke set werd hier neergezet, maar ondanks de zeer verdienstelijke zang van Mul, kon dat instrumentale nummer op mij wel het meest indruk maken; alsof Deep Purple, Cream en Allman Brothers in een jam samenkwamen. Geweldig! Hier moet maar eens wat materiaal voor thuis van aangeschaft worden.

Etenstijd; wordt het friet, (kip)shoarma, hamburger, of toch broodje beenham? Even lekker aan een bankje zitten, terwijl op de achtergrond Jett Rebel zijn eerste nummers op het hoofdpodium speelt. Een paar jaar geleden heb ik dit fenomeen reeds eerder mogen aanschouwen, en hoewel dit meestentijds niet helemaal mijn kopje thee is, heb ik grote waardering voor de muzikant. De mix van pop, rock, disco en jazzy stukken zijn heel knap gespeeld, ook deze keer weer. Puur uit dit oogpunt van muzikaal vakmanschap wil ik toch proberen een stuk mee te krijgen, maar enig oponthoud (een paar bekenden) zorgen er voor dat ik alleen het staartje van de set nog kan meekrijgen. Een mooi gespeeld stukje blues notabene! Daarna gaat het over in de rock ‘n’ roll modus met een ‘Going Home’ jam sfeertje inclusief “shit on the radio” toespraak naar het publiek tijdens ‘Devious Child’, maar Jett Rebel kan bij mij nog niet dat losmaken, wat Alvin Lee wel kan. Eerlijk gezegd had hij van mij gewoon nog even op die slow-blues-toer mogen doorgaan. Dan nog een stukje poppy rock waarbij vooral die gitaarpartijen bij vlagen ook bij mij toch weer die waardering voor de man als muzikant aanwakkeren.

In mijn allereerste jaren van concertbezoek, heb ik de opkomst van deze vaderlandse trots van de metal, Vengeance mogen meemaken. Deze band viert ook alweer zijn veertigjarig bestaan, al is dat dan met tussenpozen geweest. Een waar feest van herkenning voor de oudere metalheads; ‘Take It Or Leave It’, ‘Take Me To The Limit’, ‘Power Of The Rock’, ‘May Heaven Strike Me Down’; ze worden allemaal (ook door ondergetekende) luidkeels meegebruld. Zanger/entertainer/ongeleide projectiel Leon Goewie is best goed bij stem en uitermate goed gemutst. Ontwapenend nonchalant enkele kleine tekortkomingen verbloemend, maakt hij zijn rol als frontman (nog steeds) helemaal waar. De solide ritmesectie van John Emmen op drums en met vermakelijke gezichtsuitdrukkingen en algehele presentatie, formidabel spelende bassist Johnny Dooms (ex-Powerplay), is als een goed geoliede locomotief, die de rest van de band op sleeptouw neemt (en in de rails houdt). De vaak dubbele lijnen en solo’s van de gitarentandem Gert Nijboer (ex-Picture/Highway Chile) en Serge Naberman (Rebelstar) zijn ronduit indrukwekkend en erg lekker. De veelvuldige “kom straks maar backstage voor een geli(c)kte plectrum”-maniertjes van Naberman (nog erger dan Paul Stanley) die ken je wel na een paar nummers, maar zoals gezegd, het gitaarspel en de tentoongespreide spelvreugde is niets op aan te merken. Tijdens ‘Rock ‘n’ Roll Shower’ gaat een enorme pul bier op en over de kop van Goewie; blijft een leuke act. Even lijkt het er op dat ‘Arabia’ de afsluiter zal zijn, maar gelukkig krijgt de band toch de gelegenheid om een “echte afsluiter” te spelen; nog één keer helemaal los met ‘She’s The Woman’. Eerst maar even de keel smeren, want hierna is ondergetekende toch aardig schor.

Veel tijd om bij te tanken is er niet, want Vandenberg staat als volgende op het programma. Er wordt geopend met ‘Hit The Ground Running’ van het nieuwste album ‘Sin’. Adje is in topvorm; de riffs en licks knetteren van het podium. Ik heb hem wel eens wat stroever op gang zien komen in het post-Whitesnake tijdperk (destijds te lang penselen in plaats van snaren ter hand gehad?), maar daar waar voor sommigen de jaren toch gaan tellen, lijkt dat niet op te gaan voor deze oude rocker. Bassist Randy van der Elsen en drummer Koen Herfst zetten een stevige basis neer. De Zweedse zanger Mats Leven is toch even wennen met die ietwat “krassende” strot. Vooral de Coverdale-achtige krijsjes zijn het toch net niet naar mijn smaak (Coverdale kan het live zelf ook al lang niet meer trouwens). De Whitesnake klassiekers komen natuurlijk allemaal tussendoor; ‘Fool For Your Loving’ komt als tweede in de set. Ook ‘Give me All Your Love’, en ‘Crying In The Rain’ komen voorbij. Van de Vandenberg klassiekers worden ‘Your Love Is In Vain’ en ‘Wait’ gespeeld. Het rustpuntje ‘Sailing Ships’ werd door het publiek een beetje wisselend ontvangen en is naar mijn idee ook niet geweldig met de zang van Leven, evenals dat andere rustpuntje, DE hit ‘Burning Heart’. Als uitsmijter komt natuurlijk ‘Here I Go Again’ waarmee de tent toch bijna helemaal uit het dak gaat. Er is schijnbaar nog een beetje extra tijd voor een tweede afsluiter, en dat moet dan ‘Friday Night’ worden.

Wild Romance, de begeleidingsband van Rock ‘n’ Roll Junkie Herman Brood, moet zo zonder hun hun roemruchte frontman wel zijn best doen voor het ietwat afwachtende publiek. Zanger Jo De Roeck komt qua stem heel behoorlijk in de buurt van Brood, zet met zijn jarenlange ervaring als muzikant een professioneel stuk entertainment neer, en is natuurlijk een stuk minder wispelturig dan Herman Brood. Het duurt dan ook een paar liedjes, maar met de beschikbare stortvloed aan wel heel bekende en meezingbare hits, moet dat moment van meezingen en dansen van het publiek natuurlijk wel komen. Het rock ‘n’ roll leven heeft origineel Wild Romance gitarist David Hollestelle duidelijk getekend, maar onze “Nederlandse Keith Richards” staat er maar mooi en doet zijn ding. Zijn collega Dany Lademacher is in topvorm; breed glimlachend, maar ook met expressieve grimassen, tovert de man nog steeds met het schijnbaar het grootste gemak, al die loopjes uit zijn strijkplank met zes snaren. Zo tegen het einde van de set, bij nummers als ‘Never Be Clever’ en ‘Saturday Night’ stond het hele veld zo’n beetje te dansen; missie geslaagd zou ik zeggen.

Afsluiter vandaag is The Dutch Queen, met de zanger en de gitarist van Navarone (die afgelopen Januari hun afscheidsconcerten had). Ook de rest van deze band heeft zijn sporen verdiend in bands als Krezip, Klein Orkest en Kane. Met de live uitvoeringen van Navarone (en hun interpretaties van Led Zeppelin en Deep Purple) in mijn achterhoofd, verwacht ik vuurwerk! Kortgeleden nog met heel veel plezier een liveregistratie van Queen uit 1974 gezien; wat konden die mannen toch muziek maken. In mooi blauw licht, begint de band aan het sfeervolle, verkorte ‘It’s A Beautiful Day’, direct gevolgd door ‘One Vision’. De gitaar komt er bij, en ik denk direct; “dit had iets pittiger gemogen”. Net als de latere Queen live, is The Dutch Queen ook eigenlijk best netjes qua geluid. Dan maar hopen op een stevige rock georiënteerde nummerkeuze (met name uit de beginjaren, wat mij betreft). ‘Tie Your Mother Down’, ‘Killer Queen’, ‘Bicycle Race’ en ‘Fat Bottomed Girls’ (met indrukwekkende vocale samenzang en verdienstelijke leadzang van Kees Lewiszong) zijn heel goed te verhapstukken. Het overgrote deel van het publiek zal ongetwijfeld deze toch wel aardig “greatest hits set” heel erg op prijs stellen, maar van mij persoonlijk hadden ze nummers als ‘A Kind Of Magic’, ‘Under Pressure’, ‘Who Wants To Live Forever’ en ‘Radio Gaga’ wel mogen vervangen door wat ouder (en steviger) werk. Ach, de hele tent staat uit zijn bol te gaan, en persoonlijk heb ik ook een topdag gehad! Voor volgend jaar zie ik al weer enkele zeer interessante namen staan, dus Zeeltje, wederom heel graag tot volgend jaar!