Minder is meer. Dat moet een van de uitgangspunten zijn voor het Amerikaanse duo Year of the Cobra. Gewapend met slechts bas en drums werkt het echtpaar Barrysmith (Amy op bas en zang, Johanes op drums) aan een eigenzinnige versie van stoner-doom. Er zijn meer minimalistisch ingestelde heavy duo’s geweest, Om komt natuurlijk als eerste referentie opborrelen. Toch lijkt Year of the Cobra in de verste verte niet op Om. Op hun nieuwste album ‘Ash And Dust’ valt vooral de combinatie van de bijna engelachtige vocalen van Amy Tung Barrysmith met de ingenieuze drumfills en lekker wollig klinkende fuzz-bas op. De beperkte bezetting wordt kundig als voordeel ingezet doordat er ruimte ontstaat voor de genoemde drie hoofdbestanddelen. Dat dit is gelukt is deels de verdienste van het songmateriaal, maar de invloed van sterproducer Jack Endino (held uit de grungetijd met werk voor bands als Nirvana, Soundgarden en Mudhoney op zijn c.v.) valt niet te onderschatten. Hoewel Endino ook bands als High on Fire en Nebula onder zijn hoede heeft genomen lijkt op ‘Ash and Dust’ met name de grungeinvloed door te sijpelen in het volle geluid dat zowel rauw als kwetsbaar klinkt.

De doom is overduidelijk te horen in de trage akkoorden en – misschien iets minder evident tot je goed gaat luisteren – in de melancholische, apocalyptische teksten over oorlogen, dood en verlies. De moedeloze berusting die er uit spreekt is in wonderlijke tegenspraak met de bijna lieflijke klank van Amy’s stem. Het lijkt af en toe alsof Heather Nova in de verkeerde opnamestudio is beland en vervolgens dacht “what the heck, ik doe gewoon mijn ding. Wat kan mij die heavy shit op de achtergrond schelen”. Het resultaat is wat had kunnen zijn als mevrouw Nova in haar carrière ooit een andere keuze had gemaakt en die akoestische gitaar in het kampvuur had gemikt.

Year of the Cobra past met dit nieuwe album ‘Ash And Dust’ naadloos in de trend van 2019 waarin heavyness ook een nadrukkelijk vrouwelijke vorm heeft gekregen. Niet langer is doom en heavy muziek voorbehouden aan baardige manspersonen die hun stembanden naar hun grootje grunten. Year of the Cobra kan zonder moeite worden genoemd in het rijtje Anna von Hausswolff, Marissa Nadler, Chelsea Wolfe etc. ‘Ash And Dust’ is gezien de weinige ingrediënten een verrassend album geworden met een diepgang en gelaagdheid waar vele bands met veel meer mankracht alleen maar van kunnen dromen.