Op hun tweede album ‘At War With Their Divinity’, gaat deze Amerikaanse blackened death metal band verder op dezelfde weg als hun debuut ‘Antiquity‘ uit 2021. Hoewel de band soms wel eens als symfonisch wordt bestempeld, komen ze zeker niet in de buurt van symfonische bands zoals Epica of Haliphron. In plaats daarvan zorgt een subtiel keyboard voor een extra donkere sfeer.

Wat opvalt, is de variatie in de twaalf nummers, vooral door de zang. Soms hoor je raspende black metal, dan weer diepe grunts, en in sommige nummers heldere zangpartijen die doen denken aan Nick Holmes van Paradise Lost, wat lichte gothic-invloeden toevoegt. De opener ‘Purity Through Non Existence’ begint stevig met een snelle speelstijl, waarna het tempo wordt gehalveerd en duistere koorzang wordt toegevoegd. De afwisseling tussen heldere zang en stevige black en death metal zorgt voor een intens genot voor de zintuigen.

‘Dancing Plagues Of Modern Man’ is een ander voorbeeld van hun vinnige geluid. Zelfs zonder het keyboard klinken alle nummers sterk. Nummer na nummer blijft het genieten, maar het absolute meesterwerk is toch wel de afsluiter ‘Perverse Christ Aeon’. Dit nummer grijpt je bij de keel en bevat alle ingrediënten die het spannend maken: stevige riffs, mooie melodieuze gitaarsolo’s, donkere zangpartijen en meeslepende gitaarritmes. Het is een beetje jammer dat Wythersake niet zo bekend is want dit album is zeker het ontdekken waard.