Eerst even duidelijk stellen dat Wolves In The Throne Room geen gewone black metal band is en daarvoor citeren we Aaron Weaver, samen met zijn broer Nathan de oprichter van de band. ‘Onze muziek roept de geesten op die verblijven in de bergen en rivieren, de zon en de maan, de planten en dieren. Deze wezens hebben ons vergezeld sinds mensenheugenis, maar hun stemmen zijn vervaagd in de moderne wereld.’ Met enige goede wil en inlevingsvermogen heb je dan ook de neiging om diep adem te halen en je te laten meevoeren met de muziek wanneer ‘Primordial Arcana’ weerklinkt.

Dit is trouwens al het zevende studioalbum van de broers uit het noordwesten van de VS en als dusdanig de opvolger van het in 2017 uitgebrachte ‘Thrice Woven’ waarop men terugkeerde naar de oorspronkelijke heftigheid. En die is gebleven, zij het met een leidraad van melodieuze synthesizers (Aaron speelt die naast drums) en meanderende gitaarsolo’s (Kody Keyworth was voor het eerst betrokken bij het schrijfproces vanaf het begin). De vierde man is bassist Galen Baudhuin die de band al lang live bijstond.

Hoewel men alles zelf deed in de eigen Owl Lodge studio, klinkt dit als een knallende schijf. Groots en majestueus wanneer nodig, maar geornamenteerd met vele details vol verfijning. De band neemt de tijd om elke song geleidelijk aan uit te bouwen, zodat de nummers vrij lang zijn, maar nooit is er een gevoel van te lang uitrekken. Het is mooi hoe opener ‘Mountain Magick’ langzaam aanzwelt tot de drums invallen, terwijl gitaren en keyboards ook eerder slepend blijven. Hou je echter vast voor de ultieme black metal eruptie, want die gaat tot op het bot met verschroeiende screams van Nathan. Deze primordiale schreeuwzang gaat echter gepaard met sierlijke, licht weemoedige leads en zwevende synthesizers. Let op de repetitieve noot op gitaar (met piano) die het leidmotief is van ‘Spirit Of Lightning’. De muziek is ook hier vrij traag, maar er zijn wel pittige acceleraties nu en dan. Donkere mystieke geluiden vormen de start van ‘Through Eternal Fields’. Grootsheid weerklinkt in de muziek en naar het einde toe is er enige sfeervolle cleane zang van bassist Baudhuin om het geheel een post rock sausje te geven. Heel woest en zompig is de kosmische uitbarsting tijdens ‘Primal Chasm (Gift Of Fire)’. De zwevende synths zijn heel het album prominent aanwezig, maar in ‘Underworld Aurora’ is er ook een helder snaarinstrument (harpachtig) dat onze aandacht opeist temidden van zwartgeblakerde furie. Bijna rammende death metal is het in ‘Masters Of Rain And Storm’, tot de krijszang komt natuurlijk. Later in deze song is het rustige akoestische gitaarspel opgenomen van Yianna Bekris (Vouna), zo vormt dit weer even een rustpunt in de heftigheid. Plechtig en weemoedig geven de zwevende synths van outro ‘Eostre’ ons nog even een helend gevoel en daarna is onze reeks spirituele uitstappen naar de betoverende wereld van de gebroeders Weaver wederom verrijkt met een nieuw hoofdstuk. Dit is een passend vervolg op ‘Thrice Woven’ dat puurheid, eigenzinnigheid en kunde verenigt in 45 minuten Cascadian black metal.