Wat begon in 2017 als een club vrienden die op blues gebaseerde rock speelden mondde drie jaar later uit in de debuutplaat van Witching, ‘Vernal’. Van die blues is zo goed als niks meer terug te horen en of dat jammer is of niet kan ik niet zeggen, maar dit album, daar ben ik sowieso erg blij mee.

Zangeres Jacqui Powell zegt dat het album een reflectie is van zaken waar ze geen invloed op kon uitoefenen, maar die wel een uitlaatklep nodig hadden, waardoor ‘Vernal’ voor haar een ware catharsis is. Een manier om af te rekenen met de demonen uit het verleden. Met dit in het achterhoofd is ook gelijk duidelijk waarom Powell de getergde kreten gebruikt die wij tijdens de acht nummers op dit album te horen krijgen. Ze laat horen dat ze verschillende soorten zang tot haar beschikking heeft, variërend van death growls tot rustig en clean, die af en toe een climax bereiken in een sierlijke zucht of eindkreet.

De vocalen zijn dik in orde en worden bijgestaan door de intense, muzikale kracht van Witching. Het geluid is vol en groezelig en voorzien van de juiste mate aan variatie. Wat we horen zijn sterke riffs die we zouden kunnen plaatsen in het thrash en het sludge genre, voorzien van prachtige, doom-esque gitaarstukken. Door hier en daar wat stevige black metal invloeden toe te voegen (let wel: dit gebeurt spaarzaam, maar daardoor des te effectiever) maakt de band haar geluid compleet en verankert zij zich in het onheilspellende.

Het is niet alleen maar grauw en duister, want het album kent ook momenten van hoop. Dat contrast is één van de dingen die ‘Vernal’ voor mij zo mooi maken. Als je de muziek hoort snap je, onder andere door de oprechtheid van haar zang, dat Powell hier bezig is dingen aan te kaarten en af te sluiten. Het voelt zwaar en verlichtend tegelijk, vertrouwd, alsof je na twintig jaar weer eens de straten bewandeld waarin je bent opgegroeid en een bekende plek ineens vanuit een heel andere invalshoek bekijkt. Dat is hoe ‘Vernal’ voor mij aanvoelt en ik raad de plaat dan ook bij ieder ander aan.