Witchfynde werd begin jaren tachtig (ja, van-de-vorige-eeuw) gerekend tot de NWOBHM, de New Wave of British Heavy Metal. De bekendste namen uit de golf waren natuurlijk Iron Maiden, Saxon en Def Leppard. Judas Priest wordt er ook vaak toe gerekend. Witchfynde komt dus uit dezelfde school. Of toch niet?

Feit is dat de Britse band na vier albums al niet meer bestond: achtereenvolgens werden ‘Give ’em Hell’ (1980), ‘Stagefright’ (ook 1980), ‘Cloak and Dagger’ (1983) en ‘Lords of Sin’ (1984) op het metal publiek losgelaten. De laatste is wellicht het meest bekend, doordat het werd uitgebracht door het bekende Belgische Mausoleum Records label en een iconisch hoesontwerp bevatte. In 2001 en 2008 volgende via Neat Records nog de reünie albums ‘The Witching Hour’ en ‘Play it to Death’.

Het debuutalbum ‘Give ’em Hell’ kwam in 1980 uit via Rondelet Records en wordt anno 2021 opnieuw uitgebracht via High Roller. Als ik het promovel bij deze advancerelease lees, krijg ik het idee dat niet gitarist (en enig overgebleven bandlid) Montalo achter deze heruitgave zit, maar bassist van het eerste uur Andro Coulton. Hij verdween in 1980 alweer uit zicht bij Witchfynde overigens.

Hoe dan ook, voor liefhebbers van de vroege NWOBHM is deze rerelease best interessant. Alhoewel.. In 2018 verscheen er ook al een rerelease via Back on Black (met dezelfde tracklisting) die nog goed te krijgen is. Schaars zijn de opnames dus niet. De vinyl uitvoering van deze 2021 persing wel: het album komt uit op zwart, clear/zilver en splatter vinyl in een beperkte oplage. De CD uitgave heeft een extra slipcase. Aan het oog is dus gedacht. Aan het oorspronkelijke hoesontwerp is verder niets veranderd en dus kijkt nog steeds een schaapachtig glimlachende Satansfiguur je aan met een omgekeerd geplaatst pentagram op zijn voorhoofd. Sja, in 1980 vonden we dat stoer! 

En de muziek? De opnames werden opnieuw gemastered (en ook restored, al weet ik niet precies wat daarmee wordt bedoeld). De nummers en de productie klinken ondanks de oppoetsbeurt nogal gedateerd. Gek is dat niet natuurlijk. Heavy Metal kan ik de muziek van Witchfynde niet eens noemen, eigenlijk.  Duidelijk is ook wel dat het niet zo heel gek is dat Witchfynde niet zo heel groot is gegroeid: het ontbeerde de band (in tegenstelling tot hun grote broers) aan goede songschrijvers.

Deze rerelease van het debuut van Witchfynde is leuk in het perspectief van historie. Fans van de vroege NWOBHM doen er goed aan om een exemplaar van dit album voor te bestellen. Verder is er aan deze release, ook al door eerdere heruitgaven, niet zoveel eer te behalen.