Het komt niet heel veel voor, bij mij althans, maar soms grijpt een album je vanaf de eerste luisterbeurt bij de strot en laat niet meer los. Het zijn ook lang niet altijd de hele grote jongens in de scene die zo’n reactie teweeg brengen. Het mij onbekende gezelschap Witch Ripper uit Seattle is zo’n bandje dat, laten we voorzichtig zeggen, een album heeft uitgebracht (‘The Flight After The Fall’) dat me vanaf de eerste secondes van opener ‘Enter The Loop’ bij de kladden heeft.

Het Amerikaanse viertal maakt metal in de stoner e/o sludge hoek, maar draait zijn handen er niet voor om om ook progrock en heavy metal invloeden in haar muziek door te laten klinken. Ze doen dat door lange tracks te componeren (het album bevat slechts vijf tracks maar het kortste nummer is 7 minuut tien en het langste 16:43) die  zodanig mooi zijn opgebouwd dat mijn interesse, ondanks de lengte van de tracks, nergens afdwaalde.

Het is om het even welke van de vijf nummers je opzet om meegenomen te worden op een muzikale reis langs meeslepende gitaarmuren, innovatief drumwerk, stuwende baslijnen en verrassende vocale melodielijnen. Voor dat laatste tekenen de twee gitaristen Chad Fox en Curtis Parker die beide een andere vocale stijl hebben maar elkaar daardoor erg goed aanvullen. Ook de ritmesectie bestaande uit Joseph Eck op drums en Brian Kim op bas maken indruk. Toch is het de gemene deler tussen de vier bandleden die voor het geluid zorgt dat staat als een huis.

Dat geluid zit ergens tussen collega’s in als Mastodon, Coheed and Cambria maar ook iets geks als The Allman Brothers Band. Het geeft enerzijds de stevigheid van de muziek van Witch Ripper aan maar zeker ook het avontuurlijke en afwisselende in de nummers.  ‘Madness And Ritual Solitude’ start bijvoorbeeld met een trommel intro dat zo uit een Viking televisieserie had kunnen komen, maar ontwikkelt zich daarna naar een geweldig swingend (luister eens naar die lekker klapperende bassnaren) geheel. ‘Icarus Equation’ is dan weer een track die prachtig rustig begint met alleen een gitaar met veel delay en wat toetsen op de achtergrond, maar wordt verderop ook een meeslepende headbanger. De productie komt rechtstreeks uit de seventies overgewaaid maar is nergens ouderwets of zonder power.

Tel het prachtige artwork op bij al dit moois en je snapt dat ‘The Flight After The Fall’ in mijn “eerste kwartaal van het jaar” lijstje met een hele dikke vette stip binnenkomt op nummer één.