We noemen het graag gracieuze black metal. Winterfylleth kan gemeen en heavy uit de hoek komen, maar er is steeds een verheven gevoel dat deel uitmaakt van de totaalsound van deze Engelse band. Sinds het begin maakte Winterfylleth veel indruk en nu – 17 jaar later – zijn we klaar om te genieten van hun negende studioalbum ‘The Imperious Horizon’, wederom gepresenteerd in een adembenemende hoes met rillingen verwekkend fotomateriaal.

Sinds het vorige album ‘The Reckoning Dawn’ zijn vier jaar vervlogen. Intussen vervangt gitarist Russell Dobson zijn voorganger Dan Capp en heeft hij zelfs al mee geschreven aan dit nieuwe album. Dat is toch vooral de taak van zanger/ritmegitarist Chris Naughton en bassist Nick Wallwork, maar elk van de vijf leden brengt waardevolle ideeën aan. Denk hierbij ook aan toetsenist Mark Deeks die we ook kennen van het monastische doomgezelschap Arð en op die manier bewijst wat een genie in zang en arrangementen hij is. Er is op ‘The Imperious Horizon’ trouwens meer keyboards te horen, al zou je dat aanvankelijk niet zeggen. Want ‘The Imperious Horizon’ is een bijzonder heftig, ja zelfs boos album geworden. Een tijdbeeld van de omringende wereld en tijdens de creatie kunnen we allerminst zeggen dat het beter ging in de wereld. Deze natuurlijke inspiratiebron resulteert dan ook in furieuze songs.

De waardigheid en gewichtigheid van het materiaal wordt al aangekondigd in de instrumentale intro ‘First Light’ dat een symfonische indruk maakt met aanzwellende keyboards en cello. Daarna breekt de furie los in drie tracks van zeven minuten met verwoestende screams op een bedje van zwartgeblakerde metal. Er is echter steeds een epische onderlaag en in de tweede single ‘Upon This Shore’ is er even een moment waarop men gas terugneemt. Winterfylleth heeft er een handelsmerk van gemaakt om naast blazende black ook prachtige akoestische passages in te bouwen. Ze hebben met ‘The Hallowing Of Heirdom’ (2018) een volledig akoestische cd gemaakt, gevolgd door een niet-elektrisch versterkte tournee, maar dit terzijde. In het titelnummer wordt dit contrast weer volop als troef gebruikt. En dan is er ‘In Silent Grace’, met gastzang van AA Nemtheanga (Primordial). Het is ook net een Primordial nummer met zijn traag voortslepende beklijvende magie. Uiteraard herken je de Primordial voorman uit duizenden wanneer hij gepassioneerd zingt, maar deze song op zich is een toppunt van episch genoegen. Om even af te koelen is er dan het kortere ‘To The Edge Of Tyranny’ dat de band zelf beschrijft als een erg directe song. ‘Earthen Sorrows’ is een moment van bezinning (akoestisch op gitaar en cello), waarna men er nog eens uitgebreid hard tegenaan gaat in ‘The Insurrection’. Als bonus materiaal is er nog een Emperor cover van ‘The Majesty Of The Nightsky’ (een passende titel voor Winterfylleth) en een versie van ‘In Silent Grace’ die enkel door Nemtheanga gezongen wordt. Wat een prachtige huilende gitaarpartijen trouwens! Als beide bands nog eens samen op tournee gaan, kan dit voor onvergetelijke momenten zorgen, maar op zich is ‘The Imperious Horizon’ weer een prachtplaat van een erg gemotiveerde band.