Er zijn tegenwoordig power metal bands ten overvloede, met als gevolg dat er nog maar weinigen echt doorbreken naar het grotere publiek. De bands die dat wel doen hebben dat dan ook meestal gewoon te danken dat ze gewoon een stuk beter zijn dan andere bands, of net wat origineler. Wind Rose heeft een groter publiek voor zich weten te winnen omdat beide redenen gewoon op deze mannen van toepassing zijn! Op het vorige ‘Stonehymn’ was hun eigenzinnige mix van Europese power metal en (Scandinavische) folk metal elementen al een feestje voor het oor. De band heeft getourd met bands als Arkona in de VS en met Ensiferum in Europa en dit heeft ze heen windeieren gelegd. Gaat de band de winst te verzilveren met dit nieuwe album?

Na een zenuwslopend gevecht met de streaming website van deze promo (wat was er eigenlijk mis met normale downloadpromo’s die het gewoon deden??) kon ik beginnen met de grootse intro ‘Of Iron and Gold’, en ik krijg er alweer direct zin in. Met ‘Wintersaga’ begint de cd dan echt en dan ook ijzersterk uit de startblokken. Het is al wel duidelijk dat als je ‘Stonehymn’ kon waarderen je ook dit album tof gaat vinden. De voor power metal begrippen lage zang van Francesco bepaalt veel van het geluid van Wind Rose, en hij zingt ook nu weer de sterren van de hemel. Vijf keer beweegt mijn hand zich automatisch naar de volumeknop en tegen de tijd dat we bij ‘Drunken Dwarves’ zijn aangekomen kan de buurvrouw me inmiddels helpen schrijven. Dit nummer is wat meer een feestnummer, wat gelukkig niet betekent dat gelijk al het muzikaal vernuft maar overboord gegooid wordt, pak gewoon Wind Rose zoals we het kennen en mix daar een beetje Alestorm of oudere Korpiklaani in. De cover ‘Diggy Diggy Hole’ is al eerder op YouTube losgelaten en hoewel ik dit best een vermakelijk muziekje vond, had dit van mij niet persé op het album hoeven komen, of desnoods als bonus track. ‘Mine Mine Mine!’ doet het voor mij minder goed dan een episch juweeltje als ‘The Art Of War’ (nee geen cover!) of de twee muziekjes die op De Hobbit gebaseerd zijn. Die Hobbit nummers zijn trouwens het ronduit fantastische ‘There And Back Again’ waar menig Rhapsody deuntje wel eens een puntje aan kan zuigen, en het met “heila heila haa” doorspekte ‘King Under The Mountain’ waar ook weer heel wat folky elementen inzitten. Sinds hun debuutalbum heeft Wind Rose geen nummers meer boven de acht minuten gemaakt, althans, tot nu. ‘We Were Warriors’ sluit dit album met negen minuten in grandeur af, qua sfeer roept dit vooral ‘To Erebor’ van ‘Stonehymn’ op, maar ook zijn er weer duidelijk stukjes Ensiferum in de muziek geslopen. Gevolg, een van de meest fantastische power metal nummers die je dit jaar gaat horen.

‘Wintersaga’ lost de belofte die met ‘Stonehymn’ werd geschept ruimschoots in. Wind Rose heeft zijn eigen geluid inmiddels helemaal gevonden en weet fantastische hymnes uitstekend af te wisselen met wat feestnummers genoemd kunnen worden. Het is jammer dat we bij Lords niet meer in het Engels schrijven, want nu kan ik mijn woordgrap over “digging this album” niet meer maken. Gelukkig is dit album heel wat beter dan mijn gevoel voor humor, klasse plaat!