Met het Napalm debuut ‘Wintersaga’ (2019) wist het Italiaanse Wind Rose opeens een veel groter publiek te bereiken. Dat was te danken aan een betere promotie, maar ook aan hun knotsgekke hit en videoclip ‘Diggy Diggy Hole’ waarmee ze de feestvarkens wisten te overtuigen. Bovenal is Wind Rose echter een goed geolied vijftal dat de instrumenten uitstekend beheerst en pakkende songs kan schrijven. Het nieuwe album ‘Warfront’ is reeds het vijfde op rij. Ooit opgericht door leden van Fairyland, Ancient Bards en Labyrinth, kan men bogen op heel wat ervaring in de rangen en dat merk je. Van progressieve power metal is men in de loop der jaren geëvolueerd naar een groep met bombastisch symfonische power metal met folkloristische invloeden.

Met een titel als ‘Warfront’ is deze schijf nog strijdvaardiger en meer glorieus dan ooit. Ook al blijven dwergen present in hun thematiek, het gaat veel breder. Na een weemoedig, filmisch intro barst men in ‘Army Of Stone’ meteen los met vlotte riffs en epische gitaarmelodieën, aangezet met symfonische lagen. De energieke rochelzang van de struise Cavalieri klinkt kordaat, de achtergrondzang is stoer en aanstekelijk. De aanpak doet in sommige nummers een beetje aan Powerwolf en (meer nog) aan Sabaton denken. Er is een eigen sound, maar hetzelfde publiek zal er pap van lusten.

De hakkende riffs van ‘Tales Of War’ worden overgoten met een dramatisch orkestraal sausje, in de volgende songs komen enige folky elementen ook aan bod (‘Fellows Of The Hammer’ en ‘One Last Day’). Dat wordt dikwijls versterkt met viool en viola waarvoor Ally Storch van Subway To Sally alweer tekende. De singles (en weelderige videoclips) ‘Together We Rise’ en ‘Gates Of Ekrund’ zijn strak en zo catchy dat ze onweerstaanbaar zijn. Aan het einde van het album staan de langere songs en daarin is plaats voor meer epiek terwijl koorzang hier aanzwelt tot massief en bombastisch. ‘The Battle Of The Five Armies’ en ‘I Am The Mountain’ zijn daarom toonbeelden van groots, pompeus vertoon dat toch niet gaat tegensteken. Afgerond wordt er met een grotendeels akoestische ballade ‘Tomorrow Has Come’ waarin sensitieve zang centraal staat. Zo heeft Wind Rose met Italiaanse flair weer een volgend hoofdstuk in hun geschiedenis geschreven. Spektakel verzekerd!