Met het vorige album ‘Veil Of Imagination’ werd het Amerikaanse Wilderun opgepikt door Century Media en ging de bal aan het rollen. Voor even, want na 70,000 Tons of Metal zaten ze noodgedwongen geïsoleerd in de eigen omgeving. Zo is opvolger ‘Epigone’ tot stand gekomen en het mag geen wonder heten dat dit vierde album donkerder en meer introspectief is.

Het streefdoel was om te blijven evolueren en vooral geen kopie van ‘Veil Of Imagination’ te maken. Dat betekende dat componist Evan Berry terugkeerde naar vroeger materiaal dat hij geschreven had in de periode van de twee eerste albums en zelfs nog voor het bestaan van de band. De folk invloeden moesten terug een prominente rol spelen in de muziek. Dat vertaalt zich in meer akoestische passages en het gebruik van folk instrumenten, echter niet op een uitbundige manier. De ontwikkeling van Wilderun’s muziek manifesteert zich vooral in een vermeerdering van het progressieve element in hun muziek en minder grunts of death metal, al wordt er her en der nog enig vuurwerk geëtaleerd met ruwe extreme zang.

Veelbetekenend gaat het album van start met het akoestische, beschouwende ‘Exhaler’, maar vlak daarna trekt men alle registers open in drie mammoetcomposities die je alle facetten van het muzikale spectrum laten zien. Het gebruik van massieve koorzang en orkestrale arrangementen is ditmaal nog beter geassimileerd in het geheel. Na de experimentele brug (‘Ambition’ – en ambitie, dat hebben ze) is ‘Distraction’ een compositie bestaande uit vier delen, met elk een aparte sfeer al loopt één en ander wel naadloos in elkaar over. Wilderun heeft weloverwogen de volgende stap gezet en biedt de avontuurlijke muziekliefhebber die ook van Opeth en Ne Obliviscaris houdt een vette kluif en een reden om het huis niet te verlaten.