De Australische underground bundelt zijn krachten op een split die tot aardig wat paniek zal leiden bij seismologische diensten wereldwijd. Speel dit album niet op vol volume als je niet uitgekeken bent op je servies en het behang niet met superlijm op de muur zit. ‘The Dissolution of Eternity’, het splitalbum uitgebracht door Whitehorse en UBOA is dusdanig zwaar dat je het bijna als soundtrack bij een artikel van Stephen Hawking over de oneindige massa van zwarte gaten zou willen gebruiken. Het heeft even geduurd voordat dit album bovenaan kwam te liggen op mijn to-do lijstje, maar het bleek het wachten waard te zijn.  Zoals gebruikelijk op een split album nemen beide acts uit Melbourne een plaatkant voor hun rekening. Whitehorse vult die met twee lange nummers die afkomstig zijn uit sessies van voor het laatste album van de band uit 2021. ‘Wringing Life’ en ‘The Wait’ zijn een allesvernietigende, onmetelijk trage aanslag op de trommelvliezen in de vorm van experimentele funeral doom en drone. Diepe bassen die doen herinneren aan de oertijd van industriële bands als Swans, maar dan met een bijna onmenselijke grunt om het af te maken. UBOA weet eenzelfde intensiteit te bereiken, al wordt daarvoor wel uit een ander vaatje getapt. Wie UBOA (nom de plume van Xandra Metcalfe) kent weet dat dit heavy stuff is. Haar doorbraakalbum heette niet voor niets ‘The Origin of My Depression’ en de opnames daarvan werden onderbroken door een zelfmoordpoging. Dat ligt gelukkig achter haar, maar de heaviness is gebleven en als je de muziek van UBOA beluistert dan zal het geen grote verbazing wekken dat deze act vorig jaar “artist in residence” was op Roadburn.

De tracks van UBOA zijn abstracte soundscapes van white noise met vergelijkbare verwijzingen naar industrial avant garde van weleer. In tegenstelling tot Whitehorse is de ontregeling en heaviness hier niet uitsluitend een hoog volume. Het is – af en toe, niet overdrijven – wat subtieler met bijna ambient passages en synthesizer pop die verdrinkt in chaos, noise en onversneden emotie. De variatie in de songs maakt dat ze me minder raken dan de mokerslagen van Whitehorse. Het spel met uitersten en industriële geluiden is desalniettemin dusdanig intrigerend dat je het meerdere keren moet horen om het te laten landen.

Of je nu de kant van Whitehorse neemt of die van UBOA, ‘The Dissolution of Eternity’ is een plaat die past bij de verwarrende tijd waarin we leven. Het achtergrondgeluid bij de apocalyps die zich in slow motion voor onze ogen voltrekt, als we het niet te druk zouden hebben met het doemscrollen door Tiktok en Insta.