In 2019 bracht Whitechapel ‘The Valley’ uit en liet de luisteraar ervaren dat de band deels een nieuwe richting was ingeslagen. De zware breaks, blastbeats en stevige grunts waren nog steeds aanwezig maar er werd ook de nodige aandacht geschonken aan emotie en melodie. Vooral de wondermooie en ontroerende zangpartijen van Phil Bozeman waren een verrassing voor het oor. De band schrijft muziek zoals ze zich zelf voelen. In eerste instantie werd uitgekeken naar een soort vervolg op ‘The Valley’ maar naargelang het schrijfproces vorderde, kreeg het album toch een eigen identiteit. Lyrisch heeft tekstschrijver Phil zijn trauma’s uit ‘The Valley’ verder uitgediept maar met de focus op zijn relatie met familie en zijn donkere kant.

Op ‘Kin’ laat Phil zijn veelzijdige zangtalenten nog duidelijker uit de verf komen. Wie echter denkt dat Whitechapel vanaf nu op de radio zal passeren, komt bedrogen uit. De band heeft een perfect evenwicht gevonden om in bijna elk nummer de agressie en furie waar ze ooit met begonnen zijn, te combineren met emotie en melancholie en dat is al direct te horen vanaf het begin. ‘I Will Find You’ start als een semi-akoestisch rock nummer dat vanaf het begin goed in het oor ligt om dan ineens fel uit te halen met hun welbekende deathcorestijl. Die steeds maar wisselende alternatie laat alleszins een fantastisch nummer horen. Met nummers als ‘Lost Boy’ en het donkere ‘A Bloodsoaked Symphony’ ontbreekt het hier alleszins niet aan het stevige hakwerk en dat is perfect in evenwicht met wondermooie muziek waar je gewoon warm van wordt. ‘History Is Silent’ is hiervan het perfecte voorbeeld. Akoestische gitaren en een warme heldere stem zijn volop aanwezig met af en toe uitbarstingen die laten horen dat Whitechapel nooit vergeten heeft vanwaar ze komen en met welk genre ze groot geworden zijn. Dikke pech voor wie zijn jaarlijst al in orde gemaakt had. Er zal nog één en ander moeten verschoven worden want ‘Kin’ komt er zeker nog bij.