Whitechapel – interview met Brandon Zackey
Brandon Zackey (drummer): “Deze band bestaat uit mensen die risico’s durven nemen en nieuwe dingen willen proberen”
Met hun twee voorgaande albums, ‘The Valley’ en ‘Kin’, toonde deze deathcore band uit Tennessee een kwetsbare kant van zichzelf. Dit leverde hen veel nieuwe fans op, hoewel sommige diehard fans vonden dat ze het deathcore genre hadden verraden. Op hun nieuwe album, ‘Hymns in Dissonance’, keert de band echter terug naar hun harde roots. Het album belooft nu al gezien als het deathcore album van 2025. We spraken met nieuwkomer Brandon Zackey, die sinds 2024 de officiële drummer van Whitechapel is, maar al sinds 2022 met hen op het podium staat.
Koen de Waele Ι 24 maart 2025
Hallo Brandon, hoe gaat het? Jij bent sinds 2024 het nieuwste bandlid, maar je bent al sinds 2022 als livedrummer bij Whitechapel betrokken. Waarom besloot je om vast lid te worden?
Het was eigenlijk een logische stap. Ik speelde al met hen en ging mee op tour. Ook financieel was het voor mij gezonder om een vast lid te worden. En eerlijk gezegd, de muziek die ze maken is gewoon geweldig.
Met ‘The Valley’ en ‘Kin’ dacht iedereen, inclusief ikzelf, dat Whitechapel een meer melodieuze richting zou inslaan. Dat bleek echter niet het geval. Hoe kwamen jullie tot die keuze?
Ik denk dat iedereen in de band iets progressievers wilde proberen met ‘Kin’, en ze waren daar tevreden mee. Het was ook de juiste tijd om zoiets te doen. Nu wilden ze echter niet terugkeren naar dat geluid. Creatief voelden ze zich wat uitgeput en ze konden die richting niet verder perfectioneren. Dus kozen ze voor een zwaarder geluid. Ik was daar helemaal klaar voor en nu komt de band met het zwaarste album dat ze ooit hebben gemaakt.
Ik heb enorm veel respect voor het feit dat de band hun eigen pad volgt. Hoe sta jij daar tegenover?
Ik heb echt respect voor het feit dat ze risico’s durven nemen en dat ik daar deel van mag uitmaken. Heb je alle Whitechapel-albums al gehoord? ‘The Somatic Defilement’ en ‘This Is Exile’ klinken nogal gelijk, maar daarna begon elk album anders te klinken. Luister maar eens naar ‘Mark of the Blade’; dat klinkt weer heel anders dan ‘The Valley’ en ‘Kin’. Het is niet makkelijk voor een band om succes te hebben en toch te zorgen dat elk album anders klinkt. Maar deze band bestaat uit mensen die risico’s durven nemen en nieuwe dingen willen proberen.
Wat dacht je eigenlijk na ‘The Valley’ en ‘Kin’? Dacht je dat je deel zou uitmaken van een band die melodieuze albums maakt, en nu komt er ineens het zwaarste album ooit en moet je ontzettend hard werken als drummer?
Haha, ik hield wel van het drumwerk op ‘The Valley’ en ‘Kin’. Maar dat waren Alex Rüdinger en Navene Koperweis. Nu zeiden ze dat ze voor een stevig album gingen en ik ging voor een stijl die eenvoudiger maar wel intensiever was. Het is tof om te zien dat elk album een ander geluid heeft. Elk album had een andere drummer en als je de drummer verandert, klinkt het album ook anders.
Het verhaal gaat over een cultist. Die sekten zijn toch meer iets typisch Amerikaans, want hier in Europa hoor je daar bijna niet van.
Zijn er geen sekten in Europa? Ik bedoel, er zijn er waarschijnlijk wel enkele, maar het blijft iets meer Amerikaans. Het idee voor het verhaal komt van Phil (Bozeman, de zanger). Hij wilde een soort griezelverhaal schrijven. Hoe hij erop kwam, weet ik niet, maar hij wilde het zo griezelig mogelijk maken. Mensen zeggen wel eens dat we satanisten zijn, maar het is gewoon een verhaal. Kijk maar naar de mensen die de film ‘The Exorcist’ maakten; dat zijn ook geen satanisten, ze maakten gewoon een film. Ik weet niet hoe hij op het idee kwam, maar het is wel tof.
Ik las in de biografie dat jullie tijdens het schrijven echt een structuur hadden door alleen overdag en doordeweeks te werken. Moet je daar niet aan wennen na een tour met onregelmatige uren?
Het was inderdaad wennen. We schreven al een beetje tijdens de tour, maar er zijn zoveel afleidingen dat concentreren onmogelijk is. Je wordt echt moe van al dat reizen. Echt schrijven lukt dan niet, maar er was een begin. Ik woon in Californië en de rest van de band in Tennessee. Beide plaatsen liggen ver van elkaar, dus we werkten met een systeem waarbij we alles naar elkaar doorstuurden. Ik kreeg riffs en primitief drumwerk toegestuurd, bewerkte dat en stuurde het terug. Het klinkt wat chaotisch, maar het werkte. Ik hoop dat ik tijdens het volgende album minstens een week daar kan blijven om samen te schrijven.
De eerste twee nummers zijn een introductie tot het verhaal. Daarna volgt elk nummer een doodzonde. Moet je dan een bepaald stramien volgen? Beknot dat het schrijven niet?
Als je het hele album beluistert, wordt dat wel duidelijk. De nummers staan op zichzelf, maar als je het hele album beluistert, klinkt het nog beter. Tijdens het schrijven keken we niet naar de volgorde van de nummers. Pas achteraf hebben we alles in de juiste volgorde gezet.
Het is ongelofelijk wat Phil vocaal presteerde. Had je een idee van zijn talent?
Ik wist dat hij veel kon. Luister maar naar de vorige twee albums en zijn heldere zang. Toch waren er mensen die zeiden dat hij het niet meer in zich had. Dat maakte hem boos en hij wilde deze keer beter klinken dan ooit tevoren.
Staan jullie hem dan allemaal aan te moedigen aan de zijkant?
Haha, ik riep tegen hem dat hij het niet meer in zich had en zich moest bewijzen.
De vorige albums ‘Kin’ en ‘Into the Valley’ waren gebaseerd op persoonlijke ervaringen van Phil. Ik hoop dat het huidige album geen reflectie is.
Nee hoor. De eerste twee nummers geven een goede basis van hoe het hele album klinkt. Als je daarvan houdt, houd je ook van de rest. Het is allemaal in dezelfde richting.
Afgelopen zomer zag ik jullie live op Alcatraz Metal Fest. Wat ging daar mis? Jullie begonnen een half uur later te spelen dan verwacht.
Dat was heftig. We speelden de dag ervoor op het Brutal Assault Festival in Tsjechië, wat ver van België ligt. Onderweg kregen we pech met de bus. We stonden lang te wachten tot die hersteld was en dachten al dat we niet meer zouden kunnen spelen. Gelukkig kregen we hulp. Cradle Of Filth gaf ons wat meer tijd om langer te spelen. Zelfs toen het optreden begon, waren we er nog niet. We zetten alles in ijltempo op en hadden slechts tijd voor drie of vier nummers. Maar we deden het. Het was een stressvolle dag.
Veel bands zouden nooit op het podium zijn gekomen. Jullie speelden nog vier nummers. Getuigt dat van jullie wil tot volharding en doorzettingsvermogen?
We wisten dat er veel mensen op ons stonden te wachten en enkele bekenden hadden al foto’s gestuurd van de fans. We besloten dat we het gewoon moesten doen, zelfs als we maar één nummer konden spelen. Hopelijk gebeurt dit niet meer. Iedereen moedigde ons aan toen we alles nog aan het opzetten waren. Dat gaf ons goede moed.
Jij komt uit Temecula, Californië. De rest van de band komt uit Knoxville, Tennessee. Is er een groot verschil in mentaliteit tussen die twee staten?
In het algemeen wel, maar niet binnen de band. We hebben gelijklopende meningen. Politiek gezien is er een groot verschil. Whitechapel is nogal progressief, niet superconservatief zoals de rest van de staat. Het zijn geen typische Californië-boys, maar ook geen stereotiepe Tennessee-jongens.
Hoe belangrijk is de interactie met fans voor jullie? Hebben jullie memorabele momenten of verhalen van ontmoetingen met fans?
Dat is heel belangrijk. Ik probeer iedereen online te beantwoorden die iets post, behalve negatieve commentaar. Ik probeer ook iedereen hallo te zeggen, iets te signeren of een foto te laten nemen. Toch lukt dat niet altijd. Soms is er geen tijd of heb je maar dertig minuten om iets te eten en moet je alweer weg. Ik wil niemand beledigen, maar als je een bandlid op tour tegenkomt, tref je iemand midden in hun werkdag. Als je dan druk bezig bent en iemand een praatje komt maken, lukt dat niet altijd. Echt gekke momenten heb ik nog niet meegemaakt. Misschien toen ik nog bij Headless Monarch speelde. Een fan liet elk lid op zijn lichaam signeren en tatoueerde dat dan. Dat was wel gek (lacht).
Wordt ‘Hymns in Dissonance’ het deathcore album van 2025?
Ik hoop het wel. Iedereen die de reeds verschenen singles heeft beluisterd, vond ze geweldig. Gezien de rest ook in dezelfde richting gaat, zal dat wel goedkomen.
Hoe willen jullie dat Whitechapel herinnerd wordt in de muziekgeschiedenis? Wat hopen jullie dat jullie nalatenschap zal zijn?
Wauw, dat is de eerste keer dat ik zo’n vraag krijg. Er zijn risico’s met het geluid dat we op sommige albums hebben uitgeprobeerd. We hebben ook veel dingen anders gedaan, zoals met de heldere zang. We willen onszelf niet herhalen en telkens vooruit denken en beter doen dan iedereen anders
