Opeth bassist Martin Méndez is begin 2020 zijn eigen project begonnen onder de groepsnaam White Stones. Het debuut ‘Kuarahy’ kwam uit in maart 2020 toen lockdowns voor het eerst ons leven gingen beheersen. Omdat er toch geen concerten mogelijk waren, begon Méndez maar meteen aan het tweede album te schrijven. Het werd een catharsis van alle gevoelens die hem – en de meeste van ons – bestookten tijdens deze onzekere periodes waarbij een mens toch enigszins wat meer op zichzelf plooit. Emoties als onzekerheid, angst en verwarring over de toekomst enerzijds, maar anderzijds was er meer tijd om te relaxen met de familie, zodat de muziek niet alleen onbehagen uitstraalt, maar ook vredige passages en rust.

White Stones is intussen uitgegroeid tot een viertal dat resideert op het Iberische Schiereiland. Zanger Eloi Boucherie is gebleven met zijn rauwe death grom, Méndez stond aan het roer en deed heel veel zelf, gitaarsolo’s werden ingespeeld door de voorziene live sessiegitarist Joao Sasseti en nieuwe drummer is Joan Carles. Heel tekenend is dat de plaat je inderdaad soms een zeker onbehagen geeft, zoals tijdens de akelig klinkende intro ‘La Menace’, maar dat er luistervriendelijke intermezzo’s zijn ingebouwd om de zware brokken intensiteit te verteren.

‘New age Of Dark’ start dynamisch rockend met diepe grunts. Echt progressieve death metal met de bas prominent in de mix. De andere single ‘Chain Of Command’ begint met erg mooie atmosferische, uitwaaierende klanken, daarna prog loopjes met een iets ingewikkelder timbre met grunts op een stampende razernij. Hier doet de knappe gitaarsolo van Joao deugd! Het is merkbaar dat dit album iets complexer is dan het debuut en je merkt eveneens dat Martin regelmatig naar jazz luistert, met name in het langste nummer op dit album ‘Iron Titans’. Het lange uitwaaierende begin is sereen en gesofistikeerd, de uitval met grunts na drie minuten is verschroeiend. Er wordt strak gemusiceerd en dit nummer hoort tot de topmomenten van ‘Dancing Into Oblivion’. In het tweede deel tonen de sublieme, gierende gitaarsolo’s weer Joao van zijn beste kant. Even ademhalen tijdens het rustige intermezzo ‘Woven Dream’ en vervolgens zetten we ons schrap voor ‘To Lie Or To Die’ want dat is toch wel een gejaagd nummer dat erg onrustig van aard is. Het is dan ook het brutaalste nummer van deze schijf. Een volgend hoogtepunt is ‘Freedom In Captivity’ dat met een repetitieve slepende melodie aanvangt en prachtige Pink Floyd achtige leads tot grunts een uitbarsting van progressieve krabbels aankondigen. Wilde gitaarsolo’s en zelfs verschroeiende screams maken er een ware muzikale catharsis van. Geen nood, na deze intense hap is er weer ‘Acacia’ om te bekomen van dit muzikale dagboek tijdens de coronacrisis. Méndez heeft dat weer eens goed geflikt met heel veel vakmanschap en zo is ‘Dancing Into Oblivion’ een heerlijke kluif om je tanden in te zetten. Progressieve death metal met zin voor avontuur!