James Lascelles: “Tegenwoordig wordt iedereen ingepeperd dat mensen met een andere mening gevaarlijk zijn en ons zullen aanvallen. Op die manier verwoesten we de samenleving en ik denk niet dat dit een positief punt is voor de mensheid in het algemeen.”
Wheel schittert op het tweede album ‘Resident Human’ als een heldere ster aan het firmament. Laat datzelfde universum – en onze nietige plek daarin – nou net het thema zijn waarover we met de in Finland wonende Engelsman James Lascelles (zang, gitaar) van gedachten wisselden, want dat maakt ook deel uit van het concept van de plaat. Die kwam trouwens niet zonder slag of stoot tot stand, zodat James er ei zo na een burn-out aan overhield. Maar al deze noeste arbeid heeft voor de tweede keer tot een knaller geleid die nog lang na zal resoneren!
Vera Matthijssens Ι 26 april 2021
Waren jullie tevreden over de ontvangst van jullie debuut ‘Moving Backwards’?
Het overtrof al onze verwachtingen. De tournees met Amorphis en Soen die we konden doen waren fantastisch evenals de reacties van het publiek. We waren daar heel vereerd door. We waren ons er altijd van bewust dat, hoe hard dat wij ook werken aan een album en denken hoe goed het is, dat betekent nog niet dat anderen er ook zo enthousiast over zijn. Al die positieve reacties waren dan ook heel belangrijk en fijn voor ons. We prijzen ons gelukkig dat we dit kunnen doen. In 2019 waren de twee tournees met Soen ongelofelijk. Wanneer je op pad bent met meerdere bands, zie je de headliner soms niet eens, maar met Soen lag dat anders. Bij de eerste show in Oslo kwamen ze ons al verwelkomen met de melding dat ze ons album goed vonden en uitkeken naar de trip. Dat zat dus meteen goed. We hebben ook met Katatonia getoerd, in mei 2019 en dat was ook heel aangenaam. We deden heel wat festivals in Europa en op het einde van dat jaar mochten we Children Of Bodom voorafgaan, hier in een grote zaal in Helsinki. Dat was ook best indrukwekkend. Ik was niet zo vertrouwd met hen, maar het was een enorm energieke show en best een puike band. Het was dus een ongelofelijk jaar dat volgde op de release van ons debuut.
Was er tussen al die hectische gebeurtenissen al tijd om een en ander neer te pennen voor dit tweede album ‘Resident Human’?
Ja, in de loop van 2019 had ik al wel wat fragmenten geschreven, waaronder de twee sleutelideeën die tot ‘Hyperion’ zouden leiden. De stukken na het eerste en tweede refrein die uiteindelijk naar de solo leiden, stammen uit die periode. Daar heb ik niet veel meer aan veranderd, al was het eerst de bedoeling om die in twee songs te verwerken. Toch bleek het allemaal bij elkaar te passen en Jussi, onze andere gitarist schreef het eerste en tweede deel van de solo, ook een belangrijk stuk. Verder herinner ik me een avond, op tournee met Soen, in Istanbul. We logeerden in het Hilton, heel chic. De anderen gingen allemaal de stad verkennen, maar ik ben op mijn hotelkamer gebleven om mijn ideeën op mijn laptop te verzegelen. Ik heb toen de ruggengraat van de song ‘Dissipating’ geschreven en ook de hoofdriff van ‘Movement’. Ik ben er dus al vroeg aan begonnen en hou ervan om constant nieuwe ideeën uit te proberen.
Heeft de vorige gitarist JC nog aan het album meegewerkt? Ik vermoed dat de nieuweling Jussi pas later in beeld kwam…
Dat lag nog complexer. Toen we na de tournee met Soen terug naar Finland keerden, vertelde JC ons dat hij meer tijd met zijn gezin wou doorbrengen. Hij heeft een jong dochtertje, hij wou zich terug beperken tot zijn werk als leraar en eerlijk gezegd, was hij nooit dol op touren. Hij staat wel graag op het podium, maar hij heeft een hekel aan alles wat erbij komt kijken. Hij blijft een goede vriend en prima muzikant. Toen hebben we Jussi gecontacteerd, maar we besloten dat onze wegen al zouden scheiden, net voor we de gitaren begonnen op te nemen. Uiteindelijk heb ik dus alles zelf ingespeeld, de enige uitzondering is dat Jussi een gastsolo speelt in ‘Hyperion’. Al de rest ben ik (grinnikt).
Nou, dat is heel wat werk. Maar ja, als er opnamen gepland zijn…
Het was een kwestie van overleven. We besloten al vlug om het op die manier op te lossen. Het is anders, maar het proberen waard en het is me gelukt. En meer recentelijk is Ronnie de band komen vervoegen op het einde van de zomer en hij past perfect in de band. Ik ben enorm optimistisch over wat hij in de toekomst kan bijdragen. Hij is een toffe gast en super muzikant. Ik denk dat de bezetting nu behoorlijk stabiel is en hopelijk moeten we nu geen veranderingen meer meemaken.
Toch vind ik dat het album een vloeiend geheel geworden is, jullie hebben de overgang van fase 1 naar fase 2 goed genomen…
Dank je. De pandemie heeft het ons nochtans niet gemakkelijk gemaakt. Toen we aan de opnamen bezig waren, kon onze andere gitarist ons niet vervoegen in de studio omdat er een lockdown was in deze streek rond Helsinki. Die gitarist woont in Tampere, een andere stad, dus mocht hij niet reizen om met ons samen te zijn. Het spook van de beperkingen dook overal op, zelfs toen we creatief trachtten te zijn. Er was social distancing, een deel van de leden was er niet bij, het hing als een schaduw over het ganse proces. Die pandemie heeft echt wel een stempel op de muziek gedrukt, maar volgens mij een goede.’
Jullie schrijven altijd teksten die stof tot nadenken geven, met de nodige kritiek op de maatschappij…
Aangezien ons vorige album al handelde over beperkingen in vrijheid en strengere controles die regeringen opleggen aan de mensen, kan je je inbeelden dat ik het moeilijk heb met sommige maatregelen die men nu invoert onder het mom van bescherming tegen covid-19. Intussen wordt de wereld meer en meer verdeeld in twee kampen. Vroeger kon je gerust praten met iemand met een andere mening, er waren dan best andere raakvlakken en dan praatte je daar liever over, omdat je als mens respect opbrengt voor iedereen. Het meningsverschil nam je er gewoon bij en stond een goede verstandhouding niet in de weg. Tegenwoordig wordt iedereen ingepeperd dat mensen met een andere mening gevaarlijk zijn en ons zullen aanvallen. Op die manier verwoesten we de samenleving. En ik denk niet dat dit een positief punt is voor de mensheid in het algemeen. Op de nieuwe plaat wordt dat dan ook aangekaart. Zo gaat ‘Movement’ over de dood van George Floyd en wat daaruit voortgevloeid is. Iedereen is het erover eens dat zijn dood verschrikkelijk was, maar hoe men dat tot een politiek statement gemaakt heeft en de manier waarop, dat stuit mij tegen de borst. Het resultaat was alweer meer verdeeldheid tussen mensen. Het feit dat je je moet afvragen of je wel levend zult terugkeren als je naar de winkel gaat, stemt tot nadenken. We leven nog steeds in een vrije maatschappij. Ik ben echt passioneel wanneer het aankomt op kunst gebruiken als een middel om te communiceren met beide kanten van het spectrum. Sociale media worden meer en meer racistisch. Laat ons hopen dat er op tijd een connectie komt tussen beide uitersten vooraleer het te laat is. Wij hebben helemaal niet de pretentie om te denken dat onze muziek de wereld zal veranderen – dat zou ongelofelijk naïef zijn – maar hopelijk lokken onze teksten wel discussies uit om na te gaan hoe we verder willen op deze planeet.
Jullie geven de mensen stof tot nadenken, dat is nuttig in een tijd van isolatie en introspectie…
Daar heb je gelijk in. Ik heb dit in elk geval ervaren tijdens het voorbije jaar. Eén van de weinige goede punten aan de pandemie is vertraging in de levensstijl. De wereld bleef veranderen in duizelingwekkend tempo. Nu waren we plots verplicht om onze gedragingen te veranderen en ons af te vragen wat we gingen doen met ons leven. Ons af te vragen of we de juiste keuzes maakten. Gaan we gewoon wachten tot wanneer we ‘back to normal’ kunnen of is dit een kans om iets anders en beter te gaan doen? Ik ben toen terug beginnen lezen en stootte op het werk van Dan Simmons, waaronder het boek ‘Hyperion’. Het is echt goede sciencefiction. Hij heeft heel goede thema’s om de verhalen op te baseren, meer bepaald thema’s in een ander universum en dat sprak me erg aan. ‘Dissipating’ gaat over het idee dat het bestaan van de mens het universum koud laat. Kijk maar naar de temperaturen in de stratosfeer en de landing op Mars gisteren, dat zag er behoorlijk verschrikkelijk uit. Een mensvriendelijke atmosfeer kunt ge dat niet noemen (grinnikt). Het ziet er naar uit alsof het ons wil doden of pijnigen, maar de waarheid is dat de kosmos compleet onverschillig is. Het is onverschillig tegenover onze vreugden, het is onverschillig voor ons lijden. En dat kan mogelijk leiden tot nihilisme. In het boek werd dit uitgelegd als een vrijheid om geen kosmische verantwoordelijkheid te hoeven afleggen. Het ziet er niet naar uit dat wij in ons leven nog zullen kunnen betijen op een andere planeet. Het leven dat wij leiden is dan het enige dat we kennen. Mogelijk heeft dit kosmisch bekeken geen enkele betekenis, of zelfs niet globaal, maar op persoonlijk vlak is er iedereen die we kennen en om ons geeft. Dat is toch wel iets waar we dankbaar voor moeten zijn. We zitten allemaal op dezelfde trein van geboorte naar dood. Die ervaring is voor iedereen anders, maar we kunnen er beter het beste van maken. Als kind was ik al bevreesd voor allerlei gevaar uit de ruimte dat ons in een seconde kan wegvagen. Ik heb me in de lockdown verdiept in zo’n lectuur en trek daar een les uit: morgen kan het gedaan zijn, wat je vandaag doet maakt dus heus wel een verschil.
Dat is interessant spul, want het ligt niet in onze macht om daar iets aan te doen…
Precies. Daarom werd het ook een conceptalbum. Enerzijds is het kritiek op de slechte kant van de mensheid en anderzijds is er die connectie tussen iedereen. We zitten allemaal in hetzelfde bootje wat betreft deze reis. Een beetje meer begrip en geduld tijdens deze ervaring zou een goed idee zijn. Ik probeer in ieder geval positief te staan tegenover mijn medemens in deze tijden.
Wat zijn de plannen voor videoclips?
Voor dit album hebben we tot nu toe slechts één video, voor de song ‘Movement’. Dat heeft weer te maken met de restricties door de pandemie. We hebben dan besloten om hier iets heel goed van te maken. Er is steeds maar één enkele persoon te zien. Je ziet emotieloze gezichten, maar een gelaat is ook altijd uniek. Wanneer je iets neerschrijft dat gelezen wordt, dan verandert de emotionele context van wat je probeert te zeggen. We hebben deze verschillende emoties trachten te vangen in de beelden.
Ik heb vernomen dat jullie ten minste nog twee shows hebben kunnen spelen in 2020. Ik weet dat in Finland het virus minder hard toesloeg, maar toch, hoe hebben jullie dat kunnen doen?
Dat was een ongelofelijke ervaring. Wij waren ons er heel bewust van dat we maar boften dat we nog enkele shows konden spelen vorig jaar. In Finland waren festivals tot een zekere capaciteit mogelijk om nog plaats te vinden. Deze festivals waren dus eerder klein, maar zelfs om dat te kunnen doen was het opmerkelijk. Het eerste festival waar we speelden, daarvoor moesten we de ferry op met ons materiaal naar het midden van een groot meer nabij Tampere. Het publiek was fantastisch, heel dankbaar, ondanks de restricties.
En… ben je gelukkig in Finland?
Ik voel me hier heel goed, maar ik heb nu mijn familie al 14 maanden niet gezien, sinds de pandemie begon. Het zuigt om er niet heen te kunnen gaan. Ik mis ze. We skypen regelmatig, maar dat is niet hetzelfde. Ik denk dat dit de eerste keer is sinds de oorlogen dat mensen elkaar zolang niet mogen zien. Het is een uitdaging om te leven tegenwoordig. Ik probeer geduld te oefenen, mee te voelen met anderen, maar het moet toch niet meer te lang duren voor mij.
Wat kan je vertellen over het artwork, was het dezelfde artiest als voor het debuut?
Ja, dezelfde. Mijn vrouw (grinnikt). Toen de teksten helemaal af waren en we alle onderwerpen hadden, realiseerden we ons dat je het zou kunnen beschrijven als een constructie van de mensheid (humanity), letterlijk. Wat de stijl betreft is het geïnspireerd door die oude Victoriaanse posters, een beetje grotesk, maar ook cartoonachtig. Het heeft ook een beetje de sfeer van een museum met die schedel, binnen- en buitenkant. Het vertegenwoordigt de humane ziel van dit album op een perfecte manier.
Tot slot nog even een toelichting over de albumtitel en de plannen voor dit jaar…
We hebben naast ‘human’ voor het woord ‘resident’ gekozen omdat we in feite allemaal slechts verblijven op aarde en vrijblijvend fladderen doorheen ons bestaan. We hebben vele dingen niet zelf onder controle en om ons heen gebeuren heel wat dingen. Wij zijn de tijdelijke erfgenamen van deze aarde. Het is niet sarcastisch bedoeld, maar het heeft toch een zekere kwinkslag in zich. Het is bijna als een parodie op de hele situatie. Wat plannen betreft zijn we veel met onze fans in contact op sociale media, daar worden erg interessante discussies gevoerd. We oefenen veel als band en we zijn ook al stilletjes aan bezig met nieuwe muziek schrijven. We zitten nog maar in een heel vroeg stadium, want het gaat nog wel even duren vooraleer we iets anders gaan uitbrengen.