Zelfs nu de donkerste maanden in jaren achter me liggen én met bijhorende hernieuwde energie had ik toch een aanzet of vier nodig om terug in de pen te kruipen. Ik had er nochtans weer zin in, en laat dat nu de woorden zijn die ik zelf moest lezen om helemaal klaar te zijn om een recensie te schrijven voor ‘Vitriool’ van de Nederlandse band Weerzin, dat te boek zal komen te staan als de allereerste release op het nieuwe label Swarte Yssel.

De kans dat je veel eerder van Weerzin gehoord hebt is niet bijster groot, maar als ik zeg dat het een zijproject is van leden van Shagor en Ossaert, zal er bij velen wel een belletje gaan rinkelen. De debuutalbums van de bands stonden terecht in menigeen eindejaarslijst in 2020 en ook ‘Pelgrimsoord’ van Ossaert zal dit jaar hoog eindigen in de jaaroverzichten. Om maar even te kaderen tot wat dit nieuwe project in staat zou kunnen zijn.

Zou kunnen, want wat Weerzin hier brengt is toch wel in een andere stijl en met een andere uitkomst. De punkerige black met het repetitieve karakter en de, als een blij kind op de kermis rondhuppelende basgitaar, die in openingsnummer ‘Heks’ naar mijn hoofd wordt geslingerd, kan me niet meteen bekoren, maar eens aanbeland bij ‘Onbegrensde Kannenkijker’ slaat mijn scepsis om en ga ik toch ten volle genieten van de rauwe punk die komt bovendrijven. Het tempo gaat omhoog en het gebrek aan technische hoogstandjes en frivoliteiten wordt ruimschoots goedgemaakt door de simplistische anarchie in dit nihilistische samenraapsel van marginaal zwart metaal. ‘Ontbinding’ ligt iets meer in de lijn van Ossaerts werk en zelfs zonder blastbeats weet Weerzin toch een griezelige kracht uit te oefenen. De vocalen van P. zijn niet van de meest ondraaglijke doodskreten, maar het blijft hoe dan ook een afgrijselijk gekrijs. Hoe langer ik blijf luisteren, hoe meer ik moet denken aan zure kots. Afsluiter ‘Vadsige Schransbak’ belichaamt dat gevoel helemaal en breidt een lekker vuil einde aan deze vettige EP.

Nu zijn er wel meer black metal bands die punk in hun spel integreren (deuh!), maar P., bijgestaan op drums door J., heeft toch echt een eigen stijl. Of er zit een meer thrashy kant aan zoals bij een Black Mass Pervertor of Wömit Angel,  of het is veel melodieuzer zoals bij het opgewekte Dödsrit of het crusty Atrament, of je hebt de D-beat van Bonehunter en Martyrdöd of alle goorzakkerij ter wereld op een hoop van Shitfucker. Een band die me wel een beetje aan dit doet denken is Arnaut Pavle, maar die zijn helemaal lo-fi en nog vettiger dan de omgevallen frietketel in de garage. Hou het maar op een mix van Shitfucker, in combinatie met Arnaut Pavle en Voracian, maar echt wel met een eigen smoel.

‘Vitriool’ is in ieder geval geschikt voor iedereen die nog wel eens naar rauwe black durft te luisteren of naar Southern Lord bands, of naar alle black metal die niet in een vakje te stoppen is, of die gewoon weer zin heeft in iets nieuws uit de Lage Landen. De bijhorende videoclip is hilarisch op z’n eigen manier (cd’tje omdraaien?). Ik zet hem hier in z’n geheel neer en je zal zelf moeten zien. Benieuwd wat deze heren ons in de toekomst kunnen bieden.