Warrior Soul is Kory Clarke. En andersom. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig maakte de eigenzinnige Amerikaan een paar briljante albums. Ook nu klinken ‘Last Decade, Dead Century’ (1989), ‘Drugs, God And The New Republic’ (1991) en toch ook ‘Salutations From The Ghetto Nation’ (1992) nog akelig actueel, niet in de laatste plaats door de maatschappijkritische teksten. Die teksten werden op muziek gezet die een soort van mengeling waren van Heavy Metal, Punk en Rock ‘n’ Roll. Voor die tijd een vernieuwende combinatie. De drie genoemde platen kwamen uit bij platengigant DGC (David Geffen Company) Records en een band als Metallica nam Warrior Soul maar wat graag op sleeptouw door ze als voorprogramma mee te nemen.

Ik kan me ook nog een Aardschokdag voor de geest halen waar Clarke met zijn band toch aardig de show wist te stelen (dat was de editie van 1993 in de Arnhemse Rijnhal waarbij Dream Theater de headliner was). De wereld lag open voor Kory en zijn band. Toch ging er iets mis. De kwaliteit van de albums werd minder, het werd een komen en gaan van bandleden en de band werd gedropt door Geffen. Als klap op de vuurpijl wilde de grote massa in die tijd alleen nog maar naar Grunge luisteren. In 1996 was het min of meer afgelopen voor Warrior Soul al volgde er in 2000 nog een stuiptrekking met ‘Classics’, een serie opnieuw opgenomen nummers.

Pas in 2008 kwam de groep weer in beeld en vanaf dat moment komen er met enige regelmaat live- en studio albums uit van Clarke en (wisselende) kompanen onder de noemer Warrior Soul. In de tussentijd dook de zanger kortstondig op als vervanger van Eric Wagner in het machtige Trouble. Nou zijn de schoenen van Wagner nauwelijks te vullen maar wat Clarke op het Trouble album ‘Live in Los Angeles’ (2009) liet horen was werkelijk tenenkrommend. De stem van Kory bleek op dit album zodanig naar de kloten te zijn dat de man nauwelijks te herkennen was. Dat dit niet van tijdelijke aard was, is ook te horen op het meest recente studioalbum van Warrior Soul, ‘Rock ‘n Roll Disease’ uit 2019. De stembanden van Clarke zijn echt volledig door en je kunt je hardop afvragen of zijn hobby’s (zie de titel van de nieuwe plaat) die stembanden niet fataal zijn geworden. Ik kan er zelf in ieder geval maar moeilijk naar luisteren, ik krijg er keelpijn van. En overal jeuk.

‘Cocaine And Other Good Stuff’ is een cover album geworden. Bij het lezen van de tracks die me ter ore zouden komen had ik echt goede hoop. ‘Firehouse’ en ‘Cold Gin’ van KISS, ‘Elected’ van Alice Cooper, ‘D.O.A.’ van Van Halen, allemaal klassiekers die gewoon gaaf zijn om te coveren maar waar je wel van goede huize moet komen om er iets van te maken: bijna iedereen kent die tracks immers. Het is dan ook erg triest te moeten constateren dat Kory de nummers één voor één volledig om zeep helpt door zijn, zelfs regelmatig valse, gekraai. Zelfs ‘Get Down Tonight’ van KC and the Sunshine Band, toch een leuke en verrassende keuze, wordt vakkundig verkracht. Ook de muzikanten (plus een drumcomputer zo te horen) geven me geen enkel gevoel hun best te hebben gedaan om de nummers op deze plaat eer aan te doen, zoals het hoort met nummers als ‘We’re An American Band’ van Grand Funk Railroad of ‘Living After Midnight’ van Judas Priest. Een passender titel voor het nieuwe album van Warrior Soul was wat mij betreft ‘Cocaine And Other Bad Stuff’ geweest.

Gelukkig heeft Clarke ook nog een carrière als (kunst-)schilder. Zingen moet hij maar niet meer doen. Ik zet ‘Wasteland’ van het album ‘Drugs, God And The New Republic’ nog maar eens op . Dat zal hem leren.