Zwaar geïnspireerd door klassiekers als Black Sabbath en Pentagram, brengt Warcoe lekker zwaar aangezette, pakkende riffs in donkere sferen. Zelfs de stem doet bij vlagen aan Ozzy denken; een feestje voor de liefhebbers van dit genre (zoals ik). Vooral ‘Pyramids Of Dispair’ heeft me direct ingepakt; heerlijke riff en Black Sabbath groove met gitaarbijdragen om van te smullen. Zo nu en dan moet ik ook aan Lord Vicar denken, al is Warcoe duidelijk meer gruizig underground qua totaalgeluid en simpeler in arrangementen en technische uitwerkingen. Soms hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn; ‘Boys Become Kings’ heeft zo’n ultiem pakkende “knijpende” riff, heel effectieve overgangen en heerlijke solo (die veel te snel in de fade-out terecht komt). Ook de negen minuten klokkende afsluiter ‘Buio’ is zo’n stuk dat in de basis klinkt als voor de hand liggend uitprobeersel bij een willekeurige stoner/doom-getinte jam, maar het eindresultaat is toch heel lekker geworden. Zelfs het misschien niet meest moeilijke tokkeltje van het akoestische ‘Rune Dweller’ is een opmerkelijke en verfrissende afwisseling tussen al het bombast. Een erg prettig beluisterbaar plaatje, vooral nu, in de sfeer van deze donkere dagen rond de kerst.