Er zijn bands die meteen raak schieten met een debuut, maar al spoedig het hoogtepunt achter zich hebben. Anderen ontpoppen zich in de loop der jaren tot een ware groeidiamant en weten hun stijl traag maar zeker op elk volgend album te perfectioneren. Waldgeflüster hoort tot de tweede categorie. Deze band is ontsproten uit het brein van Winterherz. Natuurromantiek is daarbij de leidraad voor een nieuw concept op dit alweer zevende album ‘Knochengesänge’. Neem de bespreking voor vorig album ‘Dahoam’ (2021) erbij, dan hebben we een uitgangspunt voor dit lijvige, nieuwe manifest uit de Opper Beierse wouden, want dat is een dubbelalbum geworden waarbij stilgestaan wordt bij de existentionele overpeinzing ‘wat laten we achter als we deze wereld verlaten?’. Centraal staat sterfelijkheid en nalatenschap.

Winterherz heeft maar liefst vier jaar gewerkt aan deze collectie songs. Intussen was er nog wel de EP ‘Unter Bronzenen Kronen’ (2023), maar ‘Knochengesänge’ biedt de luisteraar bijna twee uur atmosferische black metal met post metal sausje en veel momenten van (even) bezinning. Nog nooit was een werk van deze band zo compleet, zo verscheiden, en ja, zo briljant. We starten met de eerste schijf: een uur muziek verspreid over zeven lange songs tussen de acht en elf minuten lang. ‘Krähenpsalme’ vangt kalm aan, maar wordt na een spetterende uitval woeste black metal met de wanhopige screams van Winterherz die we kunnen vergelijken met JJ van Harakiri For The Sky. Maar ook op vocaal gebied heeft Winterherz zichzelf overtroffen. Spoedig zitten we temidden van heidense klare gezangen, al blijven de gitaren fraaie tremolo leads spelen en valt er op melodieuze vlak ook veel te snoepen. De teksten zijn meestal in het Duitse dialect van ‘dahoam’, heimwee en melancholie tieren weelderig in de clean gezongen stukken. Winterherz heeft nu een goed geoliede band rond zich, maar in twee songs was vriend Austin Lunn van Panopticon op bezoek als slagwerkende oerkracht. In ‘Lethe – Der Fluch des Schaffenden’ horen we een vocale bijdrage van Alboin van Eïs, nog zo’n innovatieve band uit de streek. En uiteraard was Markus Stock weer op het appel voor mix en mastering. Moeten we er nog een tekeningetje bij maken dat die zich kan vinden in de thematiek van Winterherz?

Het tweede schijfje is nauw verwant aan de songs op de eerste cd, dat merk je al aan de titels. Alleen worden diezelfde ideeën anders benaderd en uitgevoerd op de tweede schijf. Veel kalmer. Er wordt voornamelijk clean gezongen en Winterherz blijkt ook vocaal van alle markten thuis te zijn. Zij warmhartige bariton die een gothic/wave sfeertje schept, is een nieuwe openbaring. Meer Engelse teksten ook in dit tweede deel, alsook een exquis aanwenden van piano (Arvagr, eerder bassist in de live band), vintage keyboards en strijkers (Charlie Anderson). Ja, het is dus heel anders dan voorheen. Het creëert echter allemaal een toegevoegde waarde en klasse. De twee laatste songs kan men zelfs singer-songwriter stuff noemen of beschouwen als folkgetinte tracks. Waldgeflüster laat ons dus versteld staan en deze release is een ware revelatie!