W.A.S.P. in Poppodium Hedon – Zwolle 29 maart 2023
“Enerzijds vond ik het prachtig om een oude jeugdheld nog eens van zo dichtbij aan het werk te zien. Anderzijds was het precies deze jeugdheld die me teleurstelde door veel te kort te spelen en net te doen alsof”
In de hoogtijdagen van W.A.S.P. waren de mannen rondom zanger/gitarist Blackie Lawless een groot gevaar voor de jeugd van Amerika, althans volgens Tipper Gore die de debuutplaat van de W.A.S.P. in 1984 als eerste liet voorzien van de sticker ‘Parental Advisory – Explicit Lyrics’. De albums die volgden waren van een constante hoge kwaliteit. ‘The Last Command’ (1985) en ‘Inside The Electric Circus’ (1986) waren ook erg succesvol, vooral aan de overkant van de grote plas. ‘The Headless Children’ (1989) en vooral de briljante conceptplaat ‘The Crimson Idol’ (1992) waren artistieke hoogtepunten, maar de band was eigenlijk toen al op zijn retour. Bezettingswisselingen waren daar mede debet aan. Anno 2023 maakt W.A.S.P. nog steeds met enige regelmaat albums, alhoewel, de laatste echt nieuwe plaat (‘Helldorado’) dateert alweer van 2015. Blackie heeft echter ook zelf wel door wat de hoogtijdagen van zijn band waren en daarom worden er tijdens deze Europese toer alleen nummers gespeeld van de eerste vijf albums.
31 maart 2023 I Tekst en fotografie: Erik Boter
De optredens van W.A.S.P. van de meest recente jaren zijn controversieel te noemen. Als er één band is die van backingtracks gebruik maakt, dan is het W.A.S.P. wel. Als het om de discussie gaat of een band wel of geen backingtracks zou mogen gebruiken, is de grens van het toelaatbare daarbij wel een belangrijke wegingsfactor. Het was daarom van tevoren spannend om te gaan zien hoeveel van het muzikaal gebonene live zou worden gezongen en gespeeld en hoeveel uit een laptop zou komen.
Poppodium Hedon is in ieder geval lekker bezig. Zeker sinds de zaal heropende in 2014 is het een prettige plek voor (rock-)concerten. De W.A.S.P. show was volledig uitverkocht, maar de ‘inkom’ verliep prettig en geordend. Het geluid was gedurende de set uitstekend.
Na het verbouwde intro van ‘The End’ van The Doors wandelden Blackie, bassist Mike Duda (ook alweer sinds 1995 in de band), gitarist Doug Blair (sinds 2006) en nieuwe trommelaar Aquiles Priester het podium op om te starten met een medley bestaande uit de oudjes ‘On Your Knees’, ‘The Flame’, ‘The Torture Never Stops’ (allen van het debuut) en ‘Inside The Electric Circus’. Blackie verstopte zich het gehele optreden achter zijn enorme microfoonstandaard ,voorzien van doodshoofd en motorstuur (deze ‘prop’ kreeg de koosnaam “Elvis” mee van zijn eigenaar). Aan de muziek was gelukkig alles live, getuige een aantal opgemerkte foutjes, bij vooral Blair (wiens gitaar regelmatig ontstemd was). De zang was een ander verhaal want ‘The Flame’ werd heel duidelijk geplaybackt (niet eens ondersteund door een backing track, maar helemaal play-back) en zo waren er deze avond wel meer nummers waarbij Blackie de zang even volledig overliet aan zijn laptop. Het meest in het oor springend wat dat betreft was de hit ‘Blind In Texas’, waarbij Blackie ineens een andere stem leek te hebben. Het maakte het publiek allemaal niets uit, zo leek het althans, dat ging toch wel uit z’n collectieve dak.
Het enthousiasme van het publiek sloeg echter niet over op de frontman, al deden Blair en Duda echt wel hun best. Lawless had er gewoon geen zin in deze avond en draaide de set (of moet ik ‘setje’ zeggen) er erg plichtmatig doorheen. Alleen tijdens het prachtige ‘The Great Misconceptions Of Me’ zag ik na afloop iets van emotie in het gezicht van de W.A.S.P. zanger. Het nummer werd ook erg mooi uitgelicht wat de sfeer ten goede kwam.
Na slechts zeventig minuten (inclusief de toegiften ‘Animal’, ‘The Real Me’ en ‘I Wanna Be Somebody’) was de koek alweer op en dat is natuurlijk veel te kort. Mensen betalen een hoop geld voor zo’n W.A.S.P. show en dan is zo’n korte set een belediging van je eigen publiek, zeker wanneer je als band ook nog eens bijna drie kwartier te laat begint. Een blik op de setlist die op het podium zat geplakt leerde dat er vier nummers waren geschrapt ten opzichte van Amerikaanse ‘leg’ van de tour maar wat daarvan de reden is weet ik niet; aan de stembanden van Blackie kan het niet gelegen hebben want die hebben niet veel te lijden tijdens deze optredens.
Het waren zeventig minuten met twee gezichten. Enerzijds vond ik het prachtig om een oude jeugdheld nog eens van zo dichtbij aan het werk te zien. Anderzijds was het precies deze jeugdheld die me teleurstelde door veel te kort te spelen en net te doen alsof. “See you next time!” waren zijn laatste woorden op het Zwolse podium, maar voor mij komt er geen volgende keer meer.
Social media