Basketsloefskes: check, ballenspannende jeans: check, mouwloze jeansjas met metalen studs: check, beginnend snorretje: check, lange haren: check. Ik zou zo zeggen: welkom in de metalscene van de jaren tachtig waar ook ondergetekende deel van uitmaakte. Hopelijk ontbreekt het bij dit Duitse vijftal aan de klagende moeder die geregeld extra geld aanbood om toch maar eventjes naar de kapper te gaan. Vulture brengt de in de jaren tachtig heersende speed en thrash metal helemaal terug tot leven en dat al vier albums lang. Als punt van kritiek zou je hen kunnen zeggen dat die periode ondertussen al veertig jaar gepasseerd is. Toch blijft deze revival voor zowel nieuwe fans zorgen als voor de oude die vonden dat het vroeger allemaal net wat beter klonk. Denk dan maar aan het succes van bands als het Nederlandse Distillator (ondertussen geëvolueerd tot Cryptosis) of het Belgische Evil Invaders. Ook Vulture mag niet klagen, hoewel het geheel toch iets rauwer klinkt dan voornoemde bands. Nog steeds spelen klassieke horrorfilms en verhalen een belangrijke rol in de thematiek. Zo gaat ‘Unhallowed & Forgotten’ over de Spaanse Blind Dead films uit de jaren zeventig. Vlad Tepes ook wel gekend als graaf Dracula speelt dan terug de hoofdrol in ‘Realm Of The Impaler’.

Het gitaarduo Steeler en Castevet speelt nog steeds de pannen van het dak met hun dubbele leads. Toch mag je de rol van zanger Leo Steeler niet onderschatten. Wat hij laat horen in het tweede nummer ‘Unhallowed & Forgotten’ is fenomenaal met al die verschillende toonhoogten. Denk gerust aan de grootmeester King Diamond in zijn glorieperiode. Zeker als je er dan dat vloeiend gitaarwerk bij hoort. Als je de vergelijking maakt met voorganger ‘Dealin’ Death’ uit 2021 wordt duidelijk dat Vulture een meer volwassen en gevarieerd geluid neerzet. Het korte ‘Transylvania’ is met zijn akoestische inbreng en geneurie een mooie intro op ‘Realm of the Impaler’. ‘Draw Your Blades’ bevat heel wat meerstemmige refreinzang waardoor het geheel heerlijk afwisselend aandoet. Wat verder krijg je met ‘Der Tod Trägt Schwarzes Leder’ stukken emotionele vrouwenklaagzang waarna het geheel uitgroeit tot een instrumentaal nummer met heel goede melodieën in verwerkt. De afsluiter ‘Sentinels (Heavier Than Time)’ zal de luisteraar met nostalgie terug naar beginjaren van de traditionele heavy metal brengen. Alweer spookt daar de naam Mercyful Fate door mijn hoofd.