In wezen is het niets nieuws, de combinatie tussen hardrock (of rock ‘n’ roll) en meer extreme metalgenres als death metal of sludge. Maar toch, op het moment dat je er meer geconfronteerd wordt heb je toch in eerste instantie iets van “wat krijgen we nou?”. Zo’n gevoel had ik bij het beluisteren van de (soort van) debuutplaat van de Amerikaanse formatie Voidgazer. De Voidgazer uit St. Louis, Missouri dan wel, want de bandnaam blijkt vaker gebruikt te zijn. Op ‘Dance of the Undesirables’ hanteert de band een bijzondere mix van klassieke hardrock, progressieve akkoordenschema’s, metalcore en death metal. Prog death rock? Prog ‘n’ roll? Zoiets. Wat het ook is, het is weer eens wat anders.

‘Dance of the Undesirables’ heeft een lange voorgeschiedenis die teruggaat tot voor Covid – en dat is intussen best wel lang geleden. Doordat het album, destijds in de markt gezet als een EP, midden in de Covid periode in eigen beheer werd uitgebracht, viel het behoorlijk tussen wal en schip. Reden genoeg om het anno 2024, in een met twee nieuwe nummers uitgebreide versie, nog eens te proberen. Anders dan in eerste instantie nu onder de hoede van Reigning Phoenix Music, die wereldwijde release voor zijn rekening neemt.

Dat is mooi, want Voidgazer is geen dertien in een dozijn bandje. De combinatie van gruizige grunts en best wel catchy rock doet wel een beetje aan de latere Gorefest denken, maar waar onze Zeeuwse vrienden gingen voor de groove en bluesy boogie à la Status Quo, daar gooit Voidgazer een stevige portie progrock in de mix. Het maakt Voidgazer een soort van poor man’s Haken. Wel de intensiteit, maar niet de bijna hoofdpijn veroorzakende complexiteit. Bij Voidgazer zit de prog hem vooral in de riffs en de manier waarop die riffs omhoog en omlaag kruipen langs de toonladders. In het openingsnummer ‘Jesus takes the needle’ (lekker subversieve titel overigens) valt het nog niet zo op, maar gaandeweg het album wordt dat meer en meer het handelsmerk van Voidgazer. In het titelnummer, meteen ook het langste van het album komt alles samen: een klassiek hardrock intro, een bijna punky tussenstuk en een freaky, bijna jazzy gitaarsolo als bruggetje naar een sludge eruptie die dan weer naadloos overgaat in een proggy finale met zich eindeloos herhalende, op toonladders gebaseerde riffs. Het is de combinatie van de agressie die spreekt uit de zang en de virtuositeit van het gitaarspel dat maakt dat ‘Dance of the Undesirables’ opvalt, ook al blijken de songs uiteindelijk iets te weinig van elkaar te verschillen om echt van een topalbum te kunnen spreken. ‘Sexual Sadist Serial Slasher’ – wat een alliteratie overigens – is een stevige metalcore orkaan met als extraatje (weer) die loopjes langs de gitaarfretten. Origineel was het album nu afgelopen, maar na een nietszeggend vulstukje komt er nu een nieuwe afsluiter, ‘From Nothing’, wat een smerig sludgenummer met vuige vocalen blijkt te zijn. Een song met een bescheiden drumsolo, die proginvloeden sijpelen steeds door. Rush-core, dat zou een mooie omschrijving van de muziek van Voidgazer zijn, luisterend naar dit nummer. ‘Dance of the Undesirables’ is nog steeds aan de korte kant, maar het is goed dat deze al wat oudere koe uit de sloot is gevist en opgefrist op de wereld wordt losgelaten.