In 2019 waren we getuige van de geboorte van een internationale supergroep, bestaande uit de Noorse gitarist Rune ‘Blasphemer’ Eriksen (ex-Mayhem, Aura Noir), de Amerikaanse zanger/bassist David Vincent (ex-Morbid Angel, I Am Morbid) en Canadese drummer Flo Mounier (Cryptopsy). Hun debuutalbum ‘Something Wicked Marches In’ kreeg de verdiende lof en vertoonde een eigenzinnige mix van death/black metal.

Nu, vijf jaar later, is men klaar met de opvolger ‘EPIC’. Met zo’n titel spitst men meteen de oren. Gaat men een andere richting uit? Vast staat dat dit tweede album wel een pak toegankelijker is dan het debuut en soms zelfs elementen van dark metal bevat. Intussen hebben bassist Ype TVS (ex-Dodecahedron) en de Portugese gitarist JoaoDuarte (Corpus Christii) de rangen versterkt. De basis van de nieuwe songs werd gelegd in Texas, waar de drie kernleden verzamelden in David’s ranch om ideeën te spuien. Ook de productie van Jaime Gomez Arellano is op (goede) oude leest geschoeid zodat het knettert en zelfs een verademing is om niet op een muur van geluid te botsen.

De intro met dissonante gitaren vloeit naadloos over in het mediumtempo titelnummer met stuwende leads en typische stem van Vincent. Er hangt een zekere doomy sfeer over deze song. De single ‘Miserere’ heeft een refrein dat stoer samen gezongen wordt, de Spartaanse drums en verziekte zang brengt ons bij een heerlijke solo van Rune. De songs zijn meer dan ik verwachtte mid-tempo, al komt er halverwege nu en dan een pittige acceleratie in voor. ‘Mephisto Manifesto’ is één van de meest beklijvende momenten. Vooral de creepy gesproken voordrachtzang van Vincent trekt hier de aandacht. Vlammende gitaren en furie heerst in ‘Scorcher’, terwijl de volgende songs een prettige balans tussen mediumtempo en snel vertonen. De hamvraag: is het episch? Bij momenten wel, maar de grootste verdienste is dat je invloeden hoort van vorige bands, maar die vervagen als je het verrassingselement in ogenschouw neemt. Een sterk tweede album dat menigeen zal verrassen dus…