Deze in 1985 gevormde thrash metalband uit Oakland mag dan wel een pak minder bekender zijn dan hun genregenoten uit de omgeving van Bay Area, hun drie albums ‘Eternal Nightmare’ (1988),

‘Oppressing the Masses’ (1990) en ‘Nothing To Gain’ (1993) hebben na al die jaren een bijna legendarische status bereikt in de thrash gemeenschap. Jammer genoeg gaf de band er de brui aan tijdens de opnames van hun vierde album in 1990. De grote reünie kwam er in 2019 toen de band terug begon te spelen en in Europa onder andere op het Belgische Alcatraz Metal Fest stond. In 2020 verspreidde de band het grote nieuws dat de reünie definitief was en ze getekend hadden bij Metal Blade Records.

Van de vijf leden zijn enkel gitarist Phil Demmel, drummer Perry Strickland en zanger Sean Killian er nog bij. Bobby Gustafson (ex-Overkill) en de Belg Christian Olde Wolbers (ex-Fear Factory, Powerflo) vervoegden de band als tweede gitarist en bassist. Na een eerder verschenen cover van ‘California Uber Alles’ laten ze nu hun eerste volwaardige werk op de wereld los met de EP ‘Let The World Burn’. En laat me maar direct duidelijk zijn: ze hadden het vroeger al in zich en hebben het nu nog steeds in zich. De EP opent met het ook als video verschenen ‘Flesh From Bone’ dat duidelijk maakt dat Vio-Lence na al die jaren nog steeds op het scherp van de snede speelt en het stevige old school thrash gehalte richting Exodus nog steeds beheerst. Naast scherpe riffs gaat ook de bas er opvallend stevig tegenaan en hoewel zanger Sean zijn wilde haren al lang verloren is, beschikt hij nog steeds over een prima paar stembanden. Zijn zangpartijen klinken uitstekend en zowel de enkele als de meerstemmige refreinen nodigen onmiddellijk uit tot meebrullen. ‘Flesh From Bone’ is zo een van die nummers die tot in de eeuwigheid zal meegaan en een terecht uitgangsbord. Het volgende ‘Screaming Always’ is een logisch vervolg maar eentje waar halverwege een break met een trager tempo te horen is. De twee gitaristen hebben de tijd van hun leven en hun experimentele gitaarwerk is ronduit zalig om te horen. Zanger Sean laat eventjes enkele rappende zanglijnen horen, gevolgd door één van die serieuze woedeuitbarstingen waar het genre door groot geworden is. In ‘Upon Their Cross’ wordt het tempo een beetje trager gehouden maar alweer vallen die meeslepende refreinen op. Afsluiter en titelnummer ‘Let The World Burn’ wordt wild en ruig gebracht en het is een duchtige aanklacht tegen heersende virussen. Met deze EP maakt Vio-Lence duidelijk dat ze nog steeds tot de betere thrashbands behoren en dat hun verrijzenis er eentje is met een meerwaarde.