Vikram is de band van Braziliaanse gitarist Tiago Della Vega, die naar verluid het Guinness World Record in handen heeft als snelste gitarist ter wereld. Mijn ervaring met dit soort recordhouders is niet zo heel goed, anderzijds was het Dream Theater drummer Mike Mangini die lange tijd een wereld record had en die kan echt wel een partij drummen. Hoe dan ook, Della Vega is trots op zijn record en gebruikt het graag als promotie materiaal voor zijn band, die dit jaar het debuutalbum ‘Behind The Mask I’ uitbrengt, het eerste deel uit een drieluik. Echter gaat de band verder dan enkel een conceptalbum want het verhaal komt ook uit in boekvorm, documentaire, musical, en computerspel. Een ambitieus project dus, wat volgens de band zeven jaar heeft geduurd. Gezien ik enkel de CD heb ontvangen zal ik mij exclusief richten op het album.

Wat interessant is aan deze band is dat alle muzikanten uit Brazilië komen, maar dat er Arabische invloeden in de muziek zijn verwerkt. In eerste instantie wilde ik de band vergelijken met Symphony X, aangezien dit een duidelijke bron van inspiratie was, maar toen herinnerde ik mij dat er een andere band is die dezelfde invloeden mengt, namelijk Myrath. En als ik de muziek van Vikram vergelijk met het eerste album van Myrath, dan komt er een hoop overeen. Dit komt voornamelijk door de typische Michael Romeo (Symphony X) achtige gitaar riffs en solo’s, maar ook de wat geforceerde zangpartijen, en natuurlijk de Arabische invloeden. Het grootste verschil is misschien dat Vikram net wat heftigere en snellere muziek speelt. Over het algemeen heeft de band het niveau van Myrath, de composities zijn redelijk sterk, de productie klinkt goed, en instrumentaal verstaan de muzikanten hun vak goed (zeker Della Vega). Maar er zijn wel wat puntjes van kritiek, de zang van Guilherme de Siervi klinkt verschrikkelijk geforceerd waardoor zijn stem heel onprettig is om naar te luisteren. Ook vind ik zijn zanglijnen te veel op elkaar lijken waardoor je na verloop van tijd weinig verschil meer hoort tussen de liedjes. Dit heb ik in mindere maten ook met de composities, ze hebben allemaal dezelfde intensiteit en laten weinig ruimte voor dynamiek. Verder vind ik af en toe de liedjes wat chaotisch en heb ik het gevoel dat de band te moeilijk wilt doen om zo iets cools te maken, echter is het soms beter om iets makkelijker te doen omdat het dan gewoon beter klinkt.

Toch kan ik wel spreken van een sterk debuutalbum, de band laat zien dat ze kwalitatief hoogstaande muziek kunnen maken die niet veel ten onder doet aan een band als Myrath, of zelfs Symphony X. Echter zijn de mannen nog niet op dit niveau, zeker vocaal gezien is de band een stuk minder sterk. Maar de potentie is er zeker, en als de band de zang kan verbeteren, en iets dynamischere songs kan schrijven, dan zie ik ze echt nog wel uitgroeien tot een mooie naam in dit genre. Een aanrader dus voor mensen die houden van pompende liedjes en niet zo kritisch zijn op de zang.