In het beste geval luister je niet alleen met plezier naar muziek, maar word je er ook door ontroerd. Dat is het geval bij deze ontdekking van Venus Principle, een band bestaande uit muzikanten die ooit in Crippled Black Phoenix gespeeld hebben. Nou zijn er zo nogal wat, want sinds 2004 heeft Justin Greaves, de bezieler van CBP, nogal wat artiesten zien komen en gaan. In 2020 nog, besliste hij opeens dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk en zette prompt alleman aan de deur in de herfst van 2019.

Crippled Black Phoenix heeft me altijd geïntrigeerd, niet in het minste vanwege hun adoratie voor Pink Floyd. Verder zijn ze geïnspireerd door bands als King Crimson, Genesis, Black Mountain, Anathema en Fleetwood Mac. Ze worden geplaatst tussen progressieve rock en post rock en dat geldt ook voor Venus Principle waarin Daniel Änghede en Daisy Chapman de zang delen. De dromerige muziek bevat geen metal elementen, maar is van een koesterende, zalvende schoonheid. Die balsem 70 minuten ondergaan werkt als een ontdoen van alle hersenspinsels in de sauna. Een catharsis geholpen door vloeiende rustige muziek die men graag onder dark psychedelic rock onderbrengt.

Het debuut ‘Stand In Your Light’ is opgenomen in Zweden en Engeland door zes muzikanten plus gastmuzikanten op sax en pedal steel gitaar. Het is meteen vertrekken naar een andere wereld wanneer de meer dan tien minuten durende opener ‘Rebel Drones’ met zijn machtig aanzwellende klanken overgaat in poeslieve zang. Die hoge zang wordt later verhalend, wanneer tokkelende gitaren slechts de voorbode zijn van een pulserende uitval. Als er één woord is voor deze muziek, dan is het ‘harmonieus’! In ‘Barricades’ ontdekken we tussen de dromerige traagheid gevoelige leads, piano, Hammondorgel en lijzige zang. Dit alles wordt overgoten met een jaren 70 sausje, zodat ik zelfs even aan Uriah Heep denk. Maar het album is zeer donker en daar is het smeuïg laag gezongen ‘All These Words’ een gevoelig voorbeeld van. Je zou dit nummer spontaan voorleggen aan Mark Lanegan (RIP). Toch wordt de song extra drijfkracht gegeven door ook stuwend te rocken en knappe gitaarsolo’s de woonkamer in te slingeren. Helemaal omfloerst en weemoedig gaat het eraan toe in ‘Days Of Summer’. Vanaf ‘The Lord He Giveth And He Taket’ komt de vrouwelijke zang van Daisy meer aan bod. De song start met piano en bedachtzame zang, maar let op de vette baspartijen! De volgende songs bevatten meer samenzang van beide seksen en dan komen we in de buurt van bands als The Walkabouts en Low. Als extra ear candy voegt men er in ‘Shut It Down’ slide gitaar aan toe en in ‘Drag Nets’ mag saxofonist August Eriksson schitteren. Met elf songs is het meer dan een uur baden in een poel van nostalgie waar je versterkt uit tevoorschijn komt. Dit is pure schoonheid. Stralende dromerigheid vol poëtische mijmeringen. Als dit een debuut is, hoe gaan ze dat nog overtreffen?