Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Velocihamster – Balls To The Wall
Self released
Release datum: 02 februari 2021
“Ook tijdens de rest van dit album weet Velocihamster de steel guitar in het zonnetje te zetten zonder dat het ooit een irritante boventoon gaat voeren.”
8/10
Bart Meijer  I 15 mei 2021

Velocihamster is terug met album nummer twee: ‘Balls To The Wall’. Een titel die menig metalfan bekend in de oren zal klinken. Met Accept heeft dit echter niks van doen, het is eerder een wat mij betreft geslaagde en humoristische referentie naar een metalsong terwijl we op de voorkant van dit album van Velocihamster een aantal hamsterachtige wezens driftig in hun loopballen richting een muur zien gaan.

Op het vorige album ‘Wheel Of Steel’ werd duidelijk dat deze band in het teken staat van de (lap) steel guitar, een gitaar die op de schoot gedragen wordt en waaruit geluiden geperst worden die over het algemeen of Hawaïaanse beelden oproepen, of die van een eenzame sheriff ergens in de VS die op de veranda van zijn bureau wacht tot de boeven die hij zojuist heeft weggestuurd het dorp ook hebben verlaten. Het doel van Velocihamster echter is om dit soort, terechte, ideeën bij het instrument teniet te doen.

En dat lukt goed bij de luisteraar die zich openstelt voor een lap steel guitar driven band. Met zeven originele tracks en twee covers weet gitarist Sean Williamson de veelzijdigheid van dit instrument te tonen. Eén van de twee covers is bijvoorbeeld ‘Misirlou’, van surfrocker Dick Dale. Je kent het nummer wellicht van de film ‘Pulp Fiction’ of de Fun Lovin’ Criminals, maar in zijn versie weet Williamson het surfrock gevoel te behouden maar er door een dreigende atmosfeer en bezielde gitaarsolo sowieso een metal-versie van te maken. Ook tijdens de rest van dit album, dat bol staat van heerlijke solo’s, en hier en daar ondersteund wordt door het orgel, weet Velocihamster de steel guitar in het zonnetje te zetten zonder dat het ooit een irritante boventoon gaat voeren.

De nummers stralen stuk voor stuk een bijzondere bewogenheid en toewijding uit. Zoals ik in de vorige recensie aangaf ben ik geen fan van het instrument, en is dat voornemen vooral gestoeld in de vooroordelen die ik over het instrument had. Williamson weet met zijn enorme enthousiasme dat helemaal weg te vagen en geeft ons wederom een album waarop hij met zijn gitaar straalt, zonder enige arrogantie. Een veilige aanschaf voor mensen die van stevig houden en dynamiek willen in de muziek.