Valdaudr zal bij de meesten niet meteen bekend in de oren klinken, maar Cobolt 60 misschien wel. Valdaudr is min of meer een verderzetting van Cobolt 60. Toen Flemming besloot te stoppen met de band, had Død echter bijna genoeg materiaal voor een nieuw album bijeen geschreven en werd er overeen gekomen dat Død dat materiaal onder een andere bandnaam kon uitbrengen. Vald, die destijds de micro overnam van Flemming bij Blood Red Throne, werd erbij gehaald en ook Rune Nesse (live-drummer bij Taake) werd bij het nieuwe project betrokken. Samen kwam dit Noorse drietal tot het album ‘Drapsdalen’.

De agressieve black metal die men brengt heeft veel weg van wat we in het begin van de jaren negentig voorgeschoteld kregen. Vooral de Noorse (deuh!) kaart wordt hier getrokken, inclusief de punk en rock invloeden. Beetje Gorgoroth hier, beetje Darkthrone daar en wat Satyricon ginder. Dat is dan wat de eerste songs betreft, want halverwege het album wordt het opeens een echt thrash fest. Waar we in het openingsnummer voor het eerst mogen proeven van hun diepgewortelde liefde voor de punkerige kant van het genre, wordt die invloed alleen maar sterker in het super aanstekelijke ‘Trass Og Vrede’ om in ‘Den Evige Ild’ helemaal uit te monden in het voornoemde thrash fest. Alleen komt er onverwachts nog wat heavy metal en rock bij kijken. Ik moet later spontaan aan Carpathian Forest denken, maar ook aan het werk van het Franse Gorgon. Tulus is ook nog een band die ik in dezelfde zin wil noemen. Verder is het geheel nogal rauw. Niet zoals in raw black metal, maar meer in de zin van: ongepolijst, onbehouwen, onguur. In combinatie met de ietwat rommelige productie misschien niet voor iedereen behapbaar, maar de gitaren en vooral de basgitaar komen goed tot hun recht. In het titelnummer zit ook nog wat folk verweven en met afsluiter ‘Kom, Bestig Vaare Fjell’ krijgen we na de akoestische intro een daverende stamper met opvallend drumwerk en pakkende samenzang, wat van ‘Drapsdalen’ toch best een gevarieerd album maakt.

Dat het over het algemeen een beetje in het verlengde ligt van wat de heren Flemming en Død eerder brachten, is een beetje logisch en zeker niet erg, want wie bijvoorbeeld ‘You Are, Therefore You Die!’ ooit gehoord heeft, zal zeker begrijpen wat ik bedoel. Niets wereldschokkend, maar wel zeer degelijke Noorse black die bij de liefhebbers van het genre niet veel verkeerd kan doen.