De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het Nederlandse Usurper kan gezien worden als één van de oudste thrash metalbands van Nederland. Hoewel Usurper formeel in 1987 werd opgericht, was de kern van de band (Patrick Harreman en Boudewijn Molendijk) als sinds 1985 onder verschillende namen actief. Na diverse demo’s verscheen in 1990 het debuut “Divine Spiritual And Intellectual Development”. Een album dat nog steeds gehoord mag worden en in 2015 via het Braziliaanse Marquee Records een tweede leven kreeg. Die re-release zorgde er ook voor dat Usurper nieuw leven werd ingeblazen. Naast wat optredens werd ook voorzichtig gedacht om aan nieuw materiaal te werken. Vooral Harreman had een uitgebreid archief met ideeën en riffs.

Nu verschijnt dertig jaar na het debuut het tweede album “Evilution”. Het album is opgenomen door Harreman (zang en bas) en drie gitaristen, namelijk Boudewijn Molendijk, Stijn Bogers en Menno Gootjes. Bogers was en is actief in meerdere bands waarvan Infidel Reich en Rectal Smegma het meest tot de verbeelding spreken. Gootjes is vandaag de dag vooral bekend vanwege zijn rol in Focus. In het verleden speelde hij ook in Threnody en Moon of Sorrow. In laatstgenoemde was Harreman ook actief. Als ik het bijgeleverde promopraatje goed interpreteer speelde Gootjes vooral de solo’s in. Die zijn veelvuldig aanwezig op het album en hebben daarmee ook een belangrijke rol. Er wordt overigens niet over een drummer gerept. Ik vermoed dan ook dat de drums geprogrammeerd zijn.

Wat mij vooral opvalt aan ‘Evilution’ is dat het een eigenzinnig album is geworden. Dat de band geworteld is in de thrash metal is duidelijk, maar men is niet in het verleden blijven steken. Door het gebruik van samples en andere elektronica, de zang van Harreman en de strakke drumritmes komt de naam Ministry bij mij regelmatig naar boven. Pure industrial is het niet, maar ik hoor wel een invloed. Ook doom metal horen we terug in het nummer ‘Cold Lake’. Door de variatie in de composities klinkt het album fris en opvallend. Alleen maar pluspunten dus. Op het gitaarwerk valt niks af te dingen; de riffs en solo’s zijn volwassen en hebben allure. Waarmee ik kan concluderen dat Usurper ijzersterk terugkeert aan het front.