Uriah Heep, April Wine, Heavy Pettin in Ruhrcongress, Bochum (DE) – 1 november 2025
“Het is werkelijk adembenemend wat deze heren, waarvan een aantal toch al echt wel bejaard genoemd mag worden, nog klaarspelen op dat podium.”
Al zo’n vijftig jaar bestaat onze grote gemeenschappelijke hobby, metal. Maar alles heeft een begin, ook onze geliefde muziekstijl. Zo eind jaren ’60 begin jaren ’70 waren er een paar bluesrockers die op het geniale idee kwamen om de gitaren wat meer distortion en andere stemmingen te geven dan gebruikelijk, en iedereen kent Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath. Toch was er nog minimaal één andere band van onschatbare waarde voor wat ooit metal zou worden, en dat was Uriah Heep. Al meer dan een halve eeuw gaat deze band mee en zelfs nu brengen ze nog geregeld nieuwe muziek uit, maar ook dit vijftal is bezig met pensioenplannen. Nog éénmaal gaan ze de wereld over met de “The Magicians Farewell” tour en hoewel Nederland niet aangedaan wordt, staan ze wel een uurtje over de grens in Bochum. Ondanks dat zelfs mijn ouders aan de jonge kant zijn voor Uriah Heep ben ik zelf groot fan, en met “mijn” band Oud IJzer speel ik veel van hun muziek. Dus er was geen keuze, hier moest ik bij zijn.
14 november 2025 I Tekst: Jori van de Worp
Autorijden in het Ruhrgebied, er zijn dingen die ik liever doe. Zelfs op zaterdag rond etenstijd staat het verkeer hier muurvast, dus het was met enige vertraging dat ik nog de helft van openingsact Heavy Pettin kon meemaken. Nouja laat ik maar eerlijk zijn, het niveau van mijn Duits hielp ook niet mee toen ik aan de kassa mijn plaats op de perslijst kwam verzilveren. Net als Uriah Heep gaat Heavy Pettin alweer heel wat jaren mee, ruim veertig inmiddels. De band speelt eenvoudige maar lekker aanstekelijke melodische hardrock en spreekt de vele fans van de headliners daarmee goed aan. Het gaat wat ver om ze hetzelfde kaliber toe te schrijven, maar ik heb best aardig genoten van dit vijftal ondanks dat het geluid enorm galmt in deze hoge zaal. Zeker de zanger weet de muziek leuk in te kleuren met zijn op Biff Byford (Saxon) lijkende stem. Het publiek is zeker nog niet helemaal warm, maar de sfeer begint te komen.
Het tweede voorprogramma is in de handen van April Wine. Deze band heeft hetzelfde bouwjaar als Uriah Heep zelf, maar heeft het tot net één graadje minder bekendheid geschopt. Ze hebben zelf ook een aardige selectie fans in de zaal, voornamelijk onder het oudere publiek wat met deze bands is opgegroeid zitten veel kenners. Ik kan niet zeggen dat ik zelf erg onder de indruk was. Dit lijkt me dan ook zo’n band waar je de muziek eerst van moet kennen om het echt te kunnen waarderen. Het kwam op mij weinig energiek over, wat misschien te verexcuseren is gezien de leeftijd van de heren maar toch is het jammer. Als ik om mij heen kijk zie ik echter voldoende mensen die met volle teugen staan te genieten en daar gaat het tenslotte om. Muzikale ster in deze band was voor mij de drummer die indruk maakt met zijn strakke spel en speelse breaks. Tijdens de twee laatste nummers en dan vooral de allerlaatste, ‘Roller’ kwam er uiteindelijk toch een lekkere energie in het optreden, waardoor de band uiteindelijk toch de hele zaal hongerig achter liet.
Voor waarschijnlijk de allerlaatste keer dan, Uriah Heep! Inmiddels is de zaal goed vol en loopt de energie behoorlijk op. Wanneer de band dan met het relatief nieuwe ‘Grazed By Heaven’ het podium neemt zit de sfeer er ook direct lekker in. Ondanks dat dit stuk en ook het daaropvolgende ‘Save Me Tonight’ niet tot het legendarische antieke repertoire behoren wordt er driftig meegezongen in de voorste rijen. Wanneer we middels ‘Shadows Of Grief’ en het alom bekende ‘Stealin’ in de legendarische jaren ’70 komen heeft de band het publiek in de greep. Gitarist Mick Box is de enige overgeblevene van het eerste uur en lijkt het na 55 jaar en een miljoen shows prima naar zijn zin te hebben. Met een dikke grijns bespeelt hij het publiek met hetzelfde gemak als hij zijn gitaar bespeelt en hij zit nog altijd vol podiumgeintjes. Na nog een ander nieuw moppie van het album ‘Chaos And Colour’ blijven we voor de rest van de avond in de jaren zeventig. Via het schitterende ‘The Wizard’ knallen we langs ‘Sweet Lorraine’ naar één van de absolute hoogtepunten van de avond: een volledige uitvoering van ‘The Magicians Birthday’, compleet met waarzinnige gitaar/drumcombisolo van Mick samen met drummer Russell Gilbrook. Het is werkelijk adembenemend wat deze heren, waarvan een aantal toch al echt wel bejaard genoemd mag worden, nog klaarspelen op dat podium. Via oerklassieker ‘Gypsy’ komen we bij dat andere indrukwekkende hoogtepunt wat ‘July Morning’ heet. De allerhoogste gillen laat Bernie Shaw (bijna 70) tegenwoordig achterwege, maar ook hij houdt zich fier staande. Natuurlijk staat ook toetsenist Phil Lanzon bij dit epos vol in de schijnwerpers en ook de relatief jonge bassist Davey Rimmer (de enige onder de 60) laat zich hier gelden. Hierna is het tijd “for some Easy Livin”, het enige nummer waarmee de band in de Nederlandse top 2000 staat en waarmee de energie in de zaal een kolkend hoogtepunt bereikt. De toegift begint met die andere hit ‘Sunrise’ en wordt besloten met de mooie folky ballad ‘Lady In Black’, waarin het publiek de hoofdrol vertolkt.
Het was even slikken toen ik me realiseerde dat dit best eens de allerlaatste keer geweest kon zijn dat ik de band zou zien. Mocht dit inderdaad het geval zijn dan was dit wel een waardig afscheid geweest. Als we hierbij de openers Heavy Pettin en April Wine optellen, is dit een gedenkwaardige avond geweest vol muzikale nostalgie.
Social media
