‘Verwacht het onverwachte’. Dat is zowat het motto wanneer we ‘Liminal Animals’ van Ulver, het volgende exploot van diens geestelijke vader Kristoffer Rygg, zien binnenduikelen in onze mailbox. De Noorse band vestigde eerst zijn naam als black metal outfit, maar begon daarna te experimenteren met elektronica, ambient en avant-garde muziek. De meningen waren en zijn verdeeld, we zijn dus benieuwd hoe de nieuwe songs gaan klinken.

Het voorbije jaar werden we al verrast door een hele reeks singles, maar nu zijn deze allemaal verzameld op ‘Liminal Animals’. Het was een erg hard jaar voor Ulver. In de teksten schetst men de pijnpunten van een maatschappij die, amper bekomen van een pandemie, een reeks oorlogen zag opflakkeren, maar het ergste was het verlies van hun vriend Tore Ylvisaker (keyboards), die sinds 2022 al een stap teruggenomen had uit de band, maar er wel sinds 1997 bij hoorde. Dit album is dan ook opgedragen aan hem.

Ulver doet niet moeilijk op dit album. De experimenten blijven welluidend en de songs zijn soms opvallend toegankelijk. We kunnen hier zelfs spreken van synthpop met een duister randje, wanneer we de warme stem van Rygg horen in vlotte songs als ‘Ghost Entry’ en ‘A City In The Skies’. Weemoed staat centraal in het mooie ‘Forgive Us’ dat verrijkt wordt met een trompetsolo van Nils Petter Molvær. ‘Nocturne’ staat als instrumentale track verdeeld in twee delen. De zwevende synths (en gitaren in het tweede deel) verwijzen naar het vroegere elektronische ambient werk. Het smeulende, warmhartig gezongen ‘Locusts’ kon dan weer uit de periode 2007 tot 2011 komen, toen ik Ulver (eenmalig tot hier toe) live aan het werk zag op Brutal Assault. Dat was toen erg bevreemdend, die man met de muts en baard enkel op knopjes drukkende… en zingende met een bijna croonerstem. ‘Hollywood Babylon’ is aanstekelijk qua ritmiek en de laatste single ‘The Red Light’ is ook catchy. In beide songs levert Stian Westerhus fraai gitaarspel. Het album rondt af met het elf minuten durende ‘Helian’, waarin een erg lang gedicht van Georg Trakl, in september voorgelezen door Jørn H. Sværen in het Noors, te horen is. Dat is de verrassing van dit album, als een reis naar de grenzen van woorden wordt het voorgesteld. Het geheel is donker en verstikkend, met repetitieve patronen en uitwaaierende spacy klanken als psychedelische begeleiding. Is dit geniaal, gedurfd of te ver afgedwaald? Dat hangt volledig af van de smaak van de luisteraar. Nieuwsgierig blijf je wel.