Het is natuurlijk ook onmogelijk om Accept uit het oog of oor te verliezen als je de band bezig hoort. Muzikale meningsverschillen kunnen onmogelijk de reden voor het vertrek van Dirkschneider bij Accept zijn geweest. Het materiaal dat Dirkschneider nu solo vertolkt is één op één uitwisselbaar met het materiaal van Accept. En dat moet je niet direct negatief opvatten overigens. Toch speelt de band vanavond niet één Accept nummer, al wordt er hier en daar wel om geroepen. De band heeft natuurlijk voldoende eigen materiaal en het vertrouwen om niet te hoeven leunen op Udo’s grijze verleden. Opener ‘Tongue Reaper’ en ‘Make The Move’ zijn een sterk duo om mee af te trappen, maar nummers als ‘Rose In The Desert’ en ‘I Give As Good As I Get’ zijn toch wel erg middelmatig. Het nummer ‘Vendetta’ werkt snel op de irritatie als de titel volgens mij wel honderd keer herhaalt wordt. Verder worden we getrakteerd op een verantwoord stukje metal. En hoe bracht Dirkschneider het er zelf vanaf hoor ik je denken? De man is nooit een grote podiumpersoonlijkheid geweest, ook vanavond is zijn communicatie minimaal en verblijft hij voornamelijk in het midden van het podium. Qua zang? Ach, het kan ermee door, maar ook dat is zijn gehele carrière al zo. Je weet wat je kunt verwachten. Uiteindelijk heb ik een vermakelijke avond gehad en begrijp nu nog beter waarom U.D.O. in eigen land zo ongekend populair is en ook wel zal blijven. Als je lelijk wil doen kun je Dirkschneider als een ‘one trick pony’ wegzetten, maar dat kunstje beheerst hij wel tot in de finesse.