“De geschiedenis herhaalt zich” is een uitspraak die je als oudere jongere vaak oppikt. Soms zie je het zelf ook om je heen. Soms is dat okay, soms helemaal niet. Denk aan oorlogen en dat soort zaken.

Ook in de muziekjournalistiek is de uitspraak soms van toepassing. Immers, in het augustusnummer van het helaas ter ziele gegane Nederlandse muziektijdschrift Muziek Expres schreef Juliet van Dijck in het augustusnummer van 1976:

“De meest wanstaltige pestherrie die je ooit van je leven gehoord hebt komt uit het overdadig uitgestalde instrumentarium van het zwart/wit geschilderde groepje vandalen, dat onder de naam KISS muzikale terreuracties uitvoert”. Einde citaat.

We maken een stap van 45 jaar naar de hedendaagse rockscene en ik mag de debuutplaat reviewen van de band Tumba de Carne en schrijf:

“De meest wanstaltige pestherrie die je ooit van je leven gehoord hebt komt uit het overdadig uitgestalde instrumentarium van het Argentijnse groepje vandalen, dat onder de naam Tumba de Carne muzikale terreuracties uitvoert”.

Ik sta best open voor ruige muziek, maar wat Tumba de Carne op “Decatexis” laat horen heeft niks met muziek te maken. Uit een ronddraaiende betonmolen of een kotsende kater kan ik meer ritmiek halen dan uit een liedje van Tumba de Carne. Of ik nu opener “Errar” opzet, afsluiter “Ciego” of iets wat ertussen ligt (“Odian” bijvoorbeeld), ik kan de nummers niet eens van elkaar onderscheiden en dat ligt echt niet aan mijn gehoor. Het is allemaal één grote, a-muzikale, modderige kakofonie van tyfusherrie waar je met heel veel moeite een instrument in ontwaart, zoals een gitaar.

Liefhebbers van hele extreme grindcore moeten dit album maar eens luisteren. Er zal wel een markt voor zijn. Ik ga de bestanden snel van mijn computer gooien, voordat er iets stuk gaat.  20 punten voor de moeite.