Wie Tulus kent, kent Khold, en wie Khold en Tulus kent, is goed bezig. De Noorse veteranen die beide bands bevolken zijn nooit de ondergrond ontstegen en zijn niet echt bekend bij het grote publiek, maar kenners weten dat zij met Tulus de onvervalste pareltjes ‘Pure Black Energy’ en ‘Mysterion’ hebben uitgebracht in de jaren negentig. Tulus werd reeds opgericht in 1991, maar werd door Sarke en Blodstrup altijd een beetje als een zijproject beschouwd. Ondertussen hebben ze toch maar mooi vijf albums op hun conto, met nu een zesde, genaamd ‘Old Old Death’ in de rekken. Er zat acht jaar tussen de release van ‘Olm Og Bitter’ en dit nieuwe album, wat de verwachtingen alleen maar deed oplopen.

De rockende midtempo black metal van Sarke, Blodstrup en Crowbell is bijna een handelsmerk geworden met de jaren, net zoals de lengte van hun songs. Met zes van de tien nummers onder de drie minuten doen zij die gewoonte alle eer aan. Niet te veel flauwe kul, geen overbodige inleidingen of nietszeggende samples en al zeker geen symfonische uitstapjes. Lekker verder denderend met wat heavy metal, thrash en de alleroudste black metal invloeden. De teksten zijn zoals altijd in het Noors en worden normaal geschreven door Hildr, de vrouw van zanger/gitarist Blodstrup, maar of dat nu ook het geval was, weet ik niet. Terwijl het in het begin van het album allemaal nog vrij opgewekt klinkt, begint het vanaf het vierde nummer ‘Flukt’ toch echt grimmig te worden. Het tragere ‘Folkefall’, het opzwepende ‘Ild Til Mørkning’ en het langste nummer en tevens afsluiter ‘In Memoriam’ zijn daar de grootste voorbeelden van. ‘I Hinmannens Hånd’ is de vreemde eend in de bijt met z’n akoestische begin en z’n pop/rock achtige melodie. Als ik vergelijkingen moet maken, noem ik ‘Old Old Death’ een mix van Kvelertak, Carpathian Forest, recente Satyricon, Taake en Nattefrost. Als  vergelijkbaar album zou ik ‘Til Endes’ uit 2014 kiezen, het laatste album van Khold. Natuurlijk niet geheel toevallig.

‘Pure Black Energy’ en ook ‘Mysterion’ was destijds echt rauwe shizzle en het is net die lo-fi rauwigheid waar ik met een beetje nostalgie op terugkijk, want al een hele tijd niet meer terug te vinden in het werk van Tulus, maar bands evolueren nu eenmaal. De mix is zeer evenwichtig met een prominente rol voor de basgitaar. De mastering werd gedaan door Andy LaRocque, sinds jaar en dag gitarist van King Diamond en eigenaar van de Sonic Train Studios. De Noorse veteranen weten na dertig jaar, en na een pauze van acht jaar, toch nog steeds met relevante black metal op de proppen te komen en hebben met deze ‘Old Old Death’ geen meesterstuk, maar wel een zeer onderhoudend album afgeleverd.