Het is moeilijk het belang van een band als Trouble te overschatten. Samen met andere legendarische bands als Pentagram, Saint Vitus en Candlemass was Trouble in de jaren tachtig verantwoordelijk voor het ontstaan van doom metal. Natuurlijk, zonder Black Sabbath was er überhaupt geen doom metal geweest, maar de genoemde bands brachten het genre naar het volgende level.

Zoals dat wel vaker gaat met pioniers is Trouble een beetje in de vergetelheid geraakt en daarom is het mooi dat Hammerheart Records de volledige discografie van de band opnieuw in een opgepoetste versie uitbrengt. Nu is dat ook weer geen project van epische omvang, het oeuvre van Trouble is door allerlei omstandigheden waar we nu even niet op in zullen gaan, relatief klein. Sinds het debuut ‘Trouble (Psalm 9)’ uit 1984 zijn slechts acht studio albums, een handvol live releases en een paar EP’s verschenen. Hammerheart richt zich, om verdedigbare redenen, op de periode dat Eric Wagner als zanger het boegbeeld van de band was. Het tot nu toe laatste album ‘The Distortion Field’ uit 2013 blijft daardoor buiten beschouwing, veel hardcore fans vinden dat sowieso een niet-canoniek album en zullen daar dus niet al te rouwig om zijn.

De Hammerheart rerelease-serie is nu gevorderd bij album nummer 6, ‘Plastic Green Head’ dat voor het eerst uitkwam in de hoogtijdagen van het CD tijdperk, 1995. Naast het feit dat het album is geremastered is de voornaamste reden voor de fans om deze versie aan te schaffen het feit dat het nu voor de eerste keer sinds 2013 op vinyl verschijnt. Vergeleken met het écht klassieke werk van Trouble – het al genoemde ‘Psalm 9’ uit 1984, ‘The Skull’ uit 1985 en ‘Trouble’ uit 1990 – is ‘Plastic Green Head’ een van de mindere albums uit het oeuvre van de band, wat overigens geenszins betekent dat dit een slecht album is. Het heeft alleen nogal wat om tegen op te boksen. Wat meteen opvalt is dat Trouble anno 1995 lang niet meer zo rauw en recht voor zijn raap klinkt als in de begindagen. Dat is iets wat je bij veel bands ziet, maar jammer is het wel. Juist van die rauwe en onnoemlijk heavy sound is flink wat weggepolijst en wat krijgen we ervoor terug: ballads en covers van The Monkees en Beatles. Dat eerste had niet per se gehoeven en is duidelijk een teken van de tijd. Als je al wat langer meedraait in de wondere wereld van de metal, dan herinner je je de tijd dat op  zo’n beetje ieder metal album een radiovriendelijke ballad stond. Dat dit uit de mode is geraakt vind ik persoonlijk niet zo erg. De covers zijn fraai naar eigen hand gezet, maar nut en noodzaak blijven discutabel. Verder zijn gelukkig die andere elementen waar Trouble bekend om stond gebleven: de dubbele gitaarloopjes van Bruce Franklin en Rick Wartell, het nogal droog klinkende drumwerk van Jeff Ollson en natuurlijk de kenmerkende piepende en krakende stem van Eric Wagner.

Over Eric Wagner gesproken, om de een of andere reden kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de nu opnieuw via Hammerheart verschijnende cd’s en lp’s een rechtstreeks en tamelijk cynisch gevolg zijn van ’s mans verloren strijd tegen Covid-19. Zeker in dat navelstaarderige jaar 2021 was er alle tijd om het stof van de platen van Trouble te blazen.

Hoe fijn het ook is dat het werk van Trouble weer beschikbaar komt en een nieuwe generatie kennis kan maken met een van de grondleggers van metal zoals we die nu kennen, ‘Plastic Green Head’ lijkt me eerder bedoeld voor zij die al zijn ingewijd in de materie. Wie Trouble wil leren kennen kan beter beginnen met het vroege werk, ook voorbeeldig heruitgebracht door Hammerheart.