De Britse band Trespass heeft ten tijde van de New Wave Of British Heavy Metal de boot een beetje gemist en heeft sindsdien eigenlijk altijd achter de feiten aan gelopen. De rondom gitarist/zanger Mark Sutcliffe geformeerde band liet middels een tweetal nummers op de ‘Metal For Muthas II’ verzamelaar en de EP ‘Bright Lights’ duidelijk horen over het nodige talent te beschikken, maar het kwam er maar niet van om een full-length album op de markt te brengen. Toen dat middels ‘Head’ in 1993 uiteindelijk gebeurde was het momentum verdwenen en werd de muziekwereld gedomineerd door de grunge beweging, waardoor Trespass totaal in de vergetelheid raakte en uiteindelijk ook uit elkaar viel. Onder de naam Blue Blud probeerde Mark Sutcliffe nog een doorstart te maken, maar ook die poging was tot mislukken gedoemd.

De interesse in traditionele heavy metal is echter nooit verdwenen en net als zovele tijdgenoten besloot Mark Sutcliffe in 2014 met Trespass een nieuwe start te maken, wat tot op heden geresulteerd heeft in een tweetal niet bijster interessante platen (‘Trespass’ uit 2015 en ‘Footprints In The Rock’ uit 2018). Een vijftal jaar na ‘Footprints In The Rock’ komt de band wederom met een nieuwe plaat aanzetten, zijnde ‘Wolf At The Door’, die echter ook weinig potten zal kunnen breken. De elf aanwezig nummers klinken behoorlijk plichtmatig en inspiratieloos, terwijl ook de vocale capaciteiten van Mark Sutcliffe nog wel behoorlijk wat te wensen overlaten. Zijn stemgeluid klinkt erg monotoon en dat komt het luisterplezier niet bepaald ten goede. Ik heb er zeker begrip voor dat Mark net als vanouds deze dubbelrol op zich wil blijven nemen, maar het materiaal zou zoveel beter kunnen klinken met een andere zanger. Er moeten er genoeg te vinden zijn op de Britse eilanden zou je zeggen.

Het saaie songmateriaal en de erg matige zang van bandleider Sutcliffe zorgen er voor dat ‘Wolf At The Door’ een dertien in een dozijn plaat is geworden, die nergens herinneringen oproept aan het talent dat Trespass in hun beginperiode toebedeeld werd. Zoals eerder aangegeven heeft de band in de tachtiger jaren het zeker aanwezige “window of opportunity” totaal gemist en het is jammer om te constateren dat hun poging om het heilige vuur weer aan te wakkeren gedoemd is om in schoonheid te stranden.